ígjøgnum árini og eru við honum og pápanum á fjalli, við hinum dreingjunum eftir pisum, hann rekur gæs og seyð og mangt annað, men bæði sjúkan og tað at vera lítilsmettur av øðrum er honum ein tung byrða. Hetta

og onkuntíð høvdu tey eisini meira enn ta einu kúnna, sum mjólkaði. - Vit høvdu bæði kúgv, kálvar, seyð, dunnur og høsn. Eg minnist, at kjallarin var fullur við kríatúrum, og eg minnist eisini, at vit einaferð

tjørnuvíksdrongur eigur at duga, minnist til, at Jógvan Elias kemur av sjómansætt við ongum kunnleika til seyð og haga, so tað vóru stór tøk, ið skuldu takast, kanska eisini tí at har vóru einans døtrar i húsinum

orku og tíð. Nógvir hagar verða tí røktir av øðrum, sum umframt røktingarløn sleppa at hava egnan seyð í haganum. Óneyðugt at siga verður hagin tá yvirskipaður, serliga um sumrarnar við nógvum tvílembum

hava kúgv (hon hevði eisini kiosk). Nú á døgum verður jørðin hjá okkum tí í staðin havd til mentan og seyð. Seyðahaldið og alt tað, ið har uppií hongur, er fyri okkum mentan, heilsa, ítróttur og samanhald

vildi hava meg við í teirra Desert Island sendingum, segði eg við vertin, at eg vildi heldur hava seyð og fjørugrót á míni oydnu oyggj, enn strendur og dadlupálmar. Vinur mín Sean Sweeny, sum er føroyavinur

Færøerne.dk var filmurin, sum gav dønum fatan av, at føroyingar livdu av at ganga á bingo at vinna sær seyð, um ikki vóru so hepnir at finna sjóriknan hval í fjørðuni. Føroyingum gav filmurin ta fatan, at okkara

Til dømis hevur hann sjálvur gjørt eitt rulluportur uttan fyri hotellið, tí hann vildi ikki hava seyð gangandi uttanfyri. ? At sita í frið, dugir Egga ikki. Hann hevur altíð okkurt at takast við, sigur

til Kunoyar, greiðir Jens frá. Jens minnist eisini aftur á, at teir sum portørar plagdu at fletta seyð og kálvar til sjúkrahúsið. Og tá grind var, var tað teirra uppgáva at skera upp. ? Sjúkrahúsið fekk

farið um heyst­ið, fekk hvørt bátsfelag ein seyð til gávu frá tí manni, tey høvdu havt við at gera. Tey størstu báts­feløgini fingu ein góðan gaml­­an seyð, meðan tey smærru feløg­ini fingu eitt gott lamb [...] Nakað av skerpikjøti og rullupylsu hevði hvør maður havt við sær, men tað hevði hann fyri seg sjálvan. Seyð sum gávu Var uppiløga, vældu vit um fiski­reiðskapin, rørdu húkar og hugdu eftir línunum, og so rivu