fornlutir, ið koma úr Kirkjubø, eiga at verða varðveiddir í virðiligum hølum á staðnum. - Eg meini av hjarta, at lutirnir eiga at koma aftur á staðið, higani teir hava sín uppruna. Sjálvur kundi eg hugsað mær

verða roynsla okkara, hesa føstuna. Og í ferðalagnum við honum fáa vit tann friðin og ta gleðina í hjarta, at ósigurin vendist til sigurs, sorgin broytist til vón og deyðin til lív. Tað er hendan lærdómin

kanska ikki øll orðini á hesi fløguni, men tað er heldur ikki neyðugt, tí her verður skríggjað av hjarta og frá hjartanum. Tónleikurin talar fyri seg - harðari enn orð. Eftir at hava lurtað, veit ein, hví

Norðurlandahúsinum. Tað er eingin loyna, at Peter leggur frá sær og ferð úr Føroyum við bløðandi hjarta. Men tað er ikki bert hjartað, ið Peter hevur lagt eftir í Føroyum. Eftir hann standa varðar í t

árum síðani stóð ein nývaldur Sambandsmaður á røðarapalli í danska ríkisdegnum og lovaðaði dønum av hjarta, at »vi færinger føler os ganske som danske«. Í 1998 boðar ein annar Sambandsmaður, Føroya løgmaður

skapar altíð lív. Tað er andin, sum lívgar. Tað er andin, sum varðveitir Guðs orðið í einum reinum hjarta, so at vit verða styrkt í trúnni og verða hjálpt í veikleikum okkara. Tað er gleði og frøi, tá ið

høvi at kunna seg um oljuvinnu á altjóða støði á oljumessuni í Aberdeen. Hann dylur ikki fyri, at hjarta fyrst og fremst brennir fyri eini oljuútgerðarhavn á Drelnesi. Tí er Heri Mortensen eisini sera fegin

Joensen: Løtunar byrjaðu, tveir dropar, tvey hjørtu, tvey lív. Onnur løtan støðgaði, ein dropi, eitt hjarta, eitt lív. Hvíl í friði, kæri bróður.

dag er ólavsøkan ein siðilig og virðilig hátíð. Tað fegnast vit um, tí einki liggur okkum fremri á hjarta enn breiður trivnaður, har okkurt er til øll. Vegna Tórshavnar kommunu skal eg tí bjóða øllum at

leggur dent á, at hetta hevur verið ein trupul avgerð. - KÍ fer altíð at hava eitt serligt pláss í hjarta mínum og øll tey fantastisku fólkini, ið arbeiða fyri felagið, sigur Magne Hoseth, sum saman við