So náddu tey fram, tey døpru boð sum ond yvir myrknandi aldu, tey søgdu, mót vestri vart tú á flog og ikki meir hjá okkum dvaldi. Bjart var títt skygni og skarpt títt vit, sterkur tú tóktist í sessi s

Nú deyðsboðini so brádliga vóru eftir okkara vini Ditlev Dam, geva vit okkum á serstakan hátt far um, hvønn týdning ein slíkur persónur hevur havt fyri kirkjuna. Og av tí at tað ikki er long tíð fráli

gevur seg sjálvan upp til spei og háð, eru sum murran. Einastaðni situr hann og roynir at seta minningarorð um Ívar Berghamar saman, og ávegis verða bæði hann og ein minnisvarði, sum hann er komin við

Eg kom at kenna Frits í samband við tað felags arbeiði sum knýtir seg til útróðurin, og lærdi eg har enn einaferð týdningin av orðinum »respekt« uppá tann mest positiva mátan. Við einum longum lívi af

So kom tann dagur, sum vit í eina tíð høvdu væntað fór at koma. Hesa seinastu tíðina vart tú ógvuliga sjúk og vit vistu, at nú var ikki nógv eftir av tínari tíð. Hóast alt er tað svárt at viðurkenna,

Jólaaftan varð okkara elskaði Eyðfinn so brádliga tikin heim til Jesus pápa. Tung vóru boðini at fáa, at tú ikki vart millum okkum longur. Ígjøgnum títt stutta lív vart tú bundin at tínum rullistóli o

Tungt var at vakna við boðunum um at tú, góði Kristian Gunnleiv, ikki vart millum okkum meira. Torført er at skilja, at seinastu ferð, ið vit skuldu møtast, var dagin fyri, Harrin so brádliga tók teg

Deyðsboð eru altíð svár at fáa, og svárast tá ein góður vinur fer á alt ov ungum aldri. Soleiðis var henda dagin, eg frætti, at Vøgg knappliga var deyður. Ta fyrstu løtuna hugsar tú í stuttum um alt t

Tað kennist so svárt og ómetaliga tungt at skula skriva minningarorð um svág og góða vin mín Hans Petur. Orð tykjast so fátøk, tá eg skal lýsa tað menniskja, sum hevur staðið mær so nær og hevur verið

Ikki vardi tað meg, at tú, nýliga heimkomin úr Danmark, so brádliga skuldi verða tikin frá okkum, tínum kæru, ? manni, børnum, barnabørnum, verbørnum, langommubørnum og ikki minst tíni fosturmammu, An