deild. Inga var neistakvinna við stórum N, um tú kanst siga tað soleiðis. Umframt at ganga á odda í venjing og dystum, so sat hon við dómaraborðið og var til dystin fús, tá ið ymisk tiltøk skuldu fyriskipast [...] torført hjá teimum ungu spælarunum at venja seg við, tá ið Inga segði sína meining í dysti ella undir venjing. Inga meinti tað væl, tí hon visti, hvat kravdist, um neistaliðið skuldi náa oddin í 1. deild. Soleiðis

hon var 'kaffikona' á Sjómansskúlanum og hvønn morgun rann niðan trappurnar har - hetta var góð venjing. Hon var altíð so glað, tá hon hitti onkran, sum mintist hana av sjómansskúlanum, og eina av seinastu

eigur at bera seg at. Tú legði tínar kostvanar um og røkti sum heild kropp tín væl. Tú tók hvørja venjing sum ein dyst, ið skuldi vinnast. Ongantíð vart tú tann, sum gjørdi nógv burtur úr tær sjálvum. Heldur

venjari hjá tí eldra soninum hjá mær, sum tá bert var 8 ára gamal. Vit sum fylgdu við, bæði til venjing og dystir sóu skjótt, at Tórálv brendi fyri, at venja dreingirnar og var somuleiðis sera góður við

sum var orsøkin til góðu úrslitini, ella um tað var alt Faxe Kondi-ið, teir drukku eftir hvørja venjing. Signar hevði tikið útvarpssendingarnar frá kappróðrinum upp á band, so tað var líka gjarna kappróðri

Álborg. Rói var ikki bara ein av stigtakarunum, men hann var eisini millum teir fáu, sum komu til venjing uttan mun til, um tað var regn, kavi, vetur - ella sól og summar. Eisini eru vit fleiri, ið minnast

llívi, skal undir avhoyringum hava greitt indisku løgregluni frá, hvuaau teir 30 menninir fingu venjing í Pakistan. Hann hevur eisini sagt, at hann og níggju aðrir ungir menn vórðu valdir til at fremja

fyri Ferðslutrygd upp til, at foreldur fara út í ferðsluna við børnunum at venja tey. Tað krevur venjing og royndir at gera børnini til trygg vegfarandi og at læra tey, hvørjum tey skulu ansa eftir á vegunum

skilji eg eisini, hví myndamenn gingu og runnu við stórum fotokanónum, sjálvt um talan var um vanliga venjing ein kaldan týsdag í mars. Dagurin var ikki so vanligur í FCK, staðfestir Jan Müller. Vejle vitjar

høvdu gramt seg um høvuðpínu, tá ið teir høvdu vant. "Tá ið teir fáa ilt í høvdið av so lættari venjing, sum vit høvdu, merkir tað, at teir hava lært at telva uttan verðuliga at hava vant nakað serligt