Tað kom óvart á okkum, tá vit fingu boðini um, at tú mín kæra systir var deyð. Væl vistu vit, at tú var sjúk, men tú hevði fingið tað eitt sindur betur, so vit høvdu ikki væntað at tú fór so skjótt. S

prædikurnar hjá Viderø, presti. Hugaligt var at hoyra, tá málkøni Niklas Andreasen, sáli, ættaður av Sandi og Hjallgrímur mest sum kappaðust at taka til orðafelli á teirra felags máli. Elli kann bara lagnan

týsmorgunin 13. mai 2003, andaðist Gullbrand Simonsen av Sandi á Landsjúkrahúsinum eftir svára sjúkralegu. Gullbrand varð føddur 29. februar 1928 á Sandi, og var sostatt 75 ára gamalur, nú hann legði árarnar [...] Sandabrekkuni. Gullbrand gekk nógv upp í tað, sum hendi á Sandi, serliga í Støðni. Minnist, tá vit búðu niðri og telefonprátið fall á tíðindi av Sandi: altíð vóru útróðurin og líkindini fyrst á skránni. Gullbrand [...] árarnar inn. Gullbrand var sonur Emil Simonsen, í Króki á Sandi og Sigrid, f. Simonsen úr Norðadali. Í barnaheiminum hevði sangurin sítt stóra pláss, og tann skattin, ið har bleiv lagdur í Gullbrand og systkini

sosialhjálp at heinta, so tá var eitt at gera og tað var at fara til verka, Eplini blivu goymd niðri í sandi um veturin, so tá ið farast skuldi eftir eplum ella eftir torvi, og eg var meira kridlutur, legði [...] stóra gleði í húsarhaldinum. Eftir at vera forlovaður í nøkur ár, giftist tú við Odvør Viderø av Sandi í 1957. Tit gleddust um at fáa trý børn, Emil, Kristian og Hannu Mariu. Átjan ár eydnaðist tykkum

Anbjørn, sum hevur búð á Sandi, men tey seinastu árini hevur hann búð í Danmark, Mads Andrias, sum hevur búð í Miðvági, men hesi seinastu árini hevur búð í Noregi, Marjun, sum býr á Sandi og Poula, sum býr í [...] Gilstein var sonur Emil í Króki á Sandi, eftirnavnið var Simonsen og mamman var Sigrid Simonsen úr Norðradali, so dreingja- og gentunavn hjá báðum var tað sama. Sólborg og Gilstein áttu fimm børn, Emly

gingið varð væl um alt tað gamla. Eyðun og Haldur bygdi sær bát á ungum aldri, Marius, bátasmiðjurin á Sandi, bygdi bátin. Eyðun var serliga grammur, tá hann hoyrdi at grind var og til alt annað, sum eitt 1

eiga, og at Mikkjal fær úr at gera, tí lítlasystirin er komin. Og so er Mikkjal og ferðast heima á Sandi, og tað var ikki minni spennandi, tí har búðu vit. “Um eg hevði skula valt millum tíggju kranabilar

droyma okkum burtur í fremmand lond. Ella vit spældu »Korn« við garðin hjá Dunga Betty, bygdu hús úr sandi ella leitaðu eftir »leika« í ánni og goymdu hesi fínu postalínsbrotini í hjallinum. Inni hjá Miu og

svágrar sótu væl - hetta vóru gævustundir við skemti og práti so ymsastaðni frá sum úr Nólsoy, av Sandi o.s.fr . - og væl dugdu hesir at siga frá. Onkur spurdi eitt nú: “Hvussu var tað, at velja sær gentu

doyði av arbeiðsvanlukku og var hetta foreldrunum ein harður smeitur. Síðan er Kristian, sum býr á Sandi, Arthur, Ove og dóttirin Bára, haldi eg eri yngst. Tey fyrstu árini búði Bogi og Henrietta í Skopun [...] við vissu siga. Vit kendust frá barni av, hóast hann var nakað eldri enn eg. At vera og ferðast á Sandi, var mítt annað heim. Eg haldi, men ikki sikkurt, at “Sæborg” var fyrsta skipið, sum Bogi var við [...] íherdigur. Eitt, sum eg má nevna, heimbygdin Sandur stóð Boga nær, hann elskaði alt sum rørdist á Sandi, tað má eg siga var vakurt. Síðan kemur eitt mál í ljósmála, tað var Sandoyartunnilin. Var eg grammur