yrkingum fyri ung og eldri: »Meg droymdi í nátt so sælan ein dreym, meg droymdi hon kom til mín so mjúk og so eym, sum í ørilsi eg hugtikin at henni leit, hvørt orð og hvørt eygnabrá at hjartanum neit?
serliga vinarliga sinnaðir ímóti einum bygdarfrelli - og so er tað danski skúlastjórin. Hon er ikki mjúk at strúka. Høvundurin dugir væl at fáa fram ræðsluna hjá næminginum fyri skúlastjóranum, sum »kommanderar
at hava næst at kroppinum, men til útipløgg er hon frálík. Veður hon nappað kann hon gerast heilt mjúk. Tað snýr seg um at útvikla nøkur ting, sum hóska til føroysku ullina. Vit hava lyndi til bara at
eyguni aftur og vit leggja minnini á eygnalok hennara. Nógv avrikaði hon og seint verður hon gloymd. Mjúk eru minnini, sveipt um tey beisku. Og framtíðin, hon er ikki hvat hon hevur verið Kanska um hundrað
var trøllvaksin maður, áðrenn eg fyrstu ferð sá eina jøda. Grønlendingar fáa hendur ikki altíð so mjúk orð frá okkum føroyingum. Søgan sigur okkum, at danski óttin fyri útlendingum er ógrundaður, gevur
skiparalærdur. Men lívsleiðin hjá manninum við tí mergjaða navninum hevur ikki altíð verið so vallað og mjúk sum nú. Villur og vreiður Barnaárini hjá Sigmundi Brestissyni kravdu sín mann. Tveir hjúnarskilnaðir
hóvlig? - Ja, Jóannes segði hóast alt, at atburðurin hjá Nyrup var óheppin. Men, tað vóru ikki slík mjúk orð, Jóannes brúkti um samráðingarnevndina úr sínum egna landi? - Nei, og eg haldi sjálvur, at tað
onkrum strukturi, onkrari skipan, í øllum teim vevnaðum og ljóðintrykkum, ið koma til tín, oftast mjúk og blíð, sum í ?Angels Asleep?. Lurtandi og grundandi, hómi eg ein greiðan vevnað eitt korter inni
ein steinur? Teir ivast eitt sindur, um alt er steinur, tí ovasti parturin er meira at kalla ull. Mjúk, ljóst morlitt ull, sum fyri tað kundi verið av seyði. Um tað nú ikki bara var tað, at steinurin er
Keypmannahavn: Tað eru ikki mjúk orð, tónleikaskribenturin á danska dagblaðnum Politiken hevur at bera Grand Prix kappingini, men hann hevði rósandi orð til føroyska luttakaran í kappingini. ? Sangurin
