kundi skrivað so nógv meir um mínar góðu upplivingar saman við tær, góði Poul, men vejli at goyma hesar í minninum. Sum troyst í sorgini hjá tykkum Rannvu, Rana, Randi, Sigvør og systkini við familju
hevur verið førdur í øllum samgongum seinastu fimtan árini – undir fýra ymsum løgmonnum. Hesin pástandur er sjálvandi ein politisk eygleiðing, sum nú fer at vísa seg at vera sonn ella
ðinum – og hetta er eitt skúladømi uppá, at her er ein skipan, sum als ikki er hóskandi. Tá hesin stóri aktørur heldur ikki vil flyta seg – og so seint sum í hesum mánaðinum fellir eitt uppskot
kinum í 1946, ella um partar av Tjóðveldinum veruliga vilja hava eina pragmatiska loysn á hesum máli, sum hevur órógvað føroyskan politikk í væl meiri enn hundrað ár. Eyðsæð er, at Tjóðveldi
havt við minnilutasamgonguna. Tað er møguligt, at ein orsøk til tapið kann tilskrivast hesum samstarvi. Men helst er tann frágreiðingin ov einføld. Flokkurin hevur ein trupulleika. Hann
ætlanin og stórar vónir – og stórar illusiónir um, hvussu búskaparvøkstur skal kompensera hesar pengar, sum vit ikki longur hava. Men úrslitið talar ikki fyri, at hesi fólkini heilt hava
ikki galdandi til triðju viðgerð í dag. So er tað, at boð skulu sendast eftir varafólkum, sum í hesum førum verða boðsend sum atkvøðuneyt. Tað einasta, tey skulu gera, er at atkvøða so, sum
í tí, at tveir samgonguflokkar og ein andstøðuflokkur gera eina langtíðar avtalu – í hesum føri um makrelin – sum skal halda fram um hetta valskeiðið. Hetta ber boð um, at ein nýggjur
hvussu hendan útreiðslan skal gerast »útreiðsluneutral«. Tað merkir, at tað sum tað kostar hesum felagsskapum í spardum meirvirðisgjaldi, tað skal burturav frá onkrum øðrum. Tá er so
slíkar eldsálir, sum hesar báðar menn. Tí tað er slíkur eldhugi, sum nørir um mentan okkara, í hesum føri tónleikaliga og málsliga. Hóast tiltakið við mentanarvirðisløn og heiðursgávu
