útróðrarmenn. Vit høvdu mangar baldrutar túrar, og nógv var at taka støðu til, men tað er okkum í holdið borið, at vit minnast best tær góðu løturnar, og tær hevði eg mangar saman við Dia. Ein av teimum [...] lagsbrøður vóru eg og Dia eisini grannar og vinmenn og høvdu somu áhugamál. Nú í aldurdóminum høvdu vit mangar góðar útróðrartúrar av Borðoyarvík. Dia hevði gott skil á veðri og streymi og var góður at ráðføra

fleiri ár við Ólavi Halga, hann sum skipari og faðir sum stýrimaður. Nú liggja teir og hvíla millum mangar skipsfelagar um Heygar og bíða til rópt verður úr skýgloprum: Hála! Friður veri við minninum um Jákup

innan hetta økið í eitt heilt mannaminni við sera stórum áhuga og hegni. Sjáldan havi eg hoyrt so mang­ar mansrøddir syngja, sum hendan dagin í Christ­ians­­kirkjuni, tá íð Jákup varð borin út, nú so nógvir

fiskileiðir hjá gjáarmonnum. Longu tá sá eg, at hettar var skilamaður á sjónum. Tað havi eg staðfest mangar ferðir síðani, tá hann hegnisliga sum fáur hevur sagt frá um vandaferðir har úti. Hann hevði stóra

gjørdist ofta ítøkilig lógaruppskot og altíð eitt gott og mennandi politiskt kjak. Vit minnast eisini mangar góðar løtur heima hjá Kára, har var bæði gestablídni, hugni og hjartarúm. Kári var ein úrmælingur

ljósir og góðir, meg lærdi at elska tey dýrastu virði, so nógv eg havi at takka tær fyri. Ja, løturnar mangar vit fingu, í fjøru og haganum gingu, har lærdu at sansa tað góða, tú gøtuna væl hevur slóða. Í stovuni

menniskjaligu eginleikum, lætta lyndi og dugnasemi mangan var góð í ráðum. Ei undur í at eingin hevði so mangar kundar at tosa við sum hon, og hon gleddist yvir og sá virði í hvørjum einstøkum. Marjun var øll

eitt streymkrak, ein mjørkaflóki, ein súla, eitt skýggj – alt hetta talaði onkusvegna til hansara og mangar av hansara viðmerkingum hava opnað míni eygu og oyru fyri onkrum, sum eg ikki áður gáaði eftir. Góði

var út­frá bygdum á Eskifirði, Vest­mannaoyggjunum, Horna­firði og Ólafsvík. Meinhardt upplivdi mang­ar baldrutar túrar á sjó­­num, men ongantíð var hann rædd­ur. Hann var við trol­ar­an­­um Aust­firð­ingi

einaferð skal hinu­megin, so stendur tú óivað har, smílandi sum altíð, og tekur ímóti mær sum so mangar ferðir áður og so spáka vit arm í arm og tosa um leyst og fast og bara njóta at vera saman. Vit høvdu