Dannebrog. Eg var níggju ára gomul, og eg minnist, at vit skúlabørn stóðu stillaði upp á Piddasa brúgv. Veðrið var so gott, at eg var í berum nýggjum kjóla. Rímuligt vóru vit spent, og hetta var ein hátíðarløta

ein kaffimunnur varð fingin niðurum, varð farið í kirkju. Meðan tey vitjaðu í gamla handlinum, varð veðrið batnað munandi. Nú var klárað í, og rættiliga lýtt var eisini, tá klokkan fór at ringja. Men tað

ljóðar hetta sum kórsangur frá einum sinnissjúkrahúsi« Og hann er súrur um nógv. Annað enn danska veðrið. Millum annað um at danir eru so upptiknir av sær sjálvum. ?Um Danmark flutti eyguni frá egnum nalva

ðum kring landið. Av Sandi frætta vit, at ómetaliga nógv fólk var í oynni leygardagin vegna góða veðrið, men annars eitt tað mest friðarliga vikuskiftið í longri tíð.

at vita, at skipið fór av aftur Klaksvík til vanliga tíð, klokkan 7.15 og tá til Fuglafjarðar, um veðrið ikki var batnað í Leirvík. Hann øtlaði vindin nakað tann seinna túrin, og ein hvirla tók dygt í skipið

spæla úti, tá teimum lystir, og tær nýtist næstan ikki at óttast nakað sum helst. Eg sigi ikki, at veðrið ikki kundi verið eitt sindur betri, men tað er so tað einasta. Í allar aðrar mátar hava tit tað

bríkslað fyri síðstu ferð, skundaðu spælararnir sær undir tak. Beinanvegin eftir fyrsta bríksl fór veðrið at arga, og nógvi vindurin spældi stórt puss, so tað ikki varð skipaða fótbóltsspælið, ið tað kann

bókligari frálæru er byrjaður. Vit hava júst etið morgunmat, nýbakað rundstykkir, egg og annað gott. Veðrið er vánaligt. Sólin fjalir seg handan myrku skýggini, vindurin hvínir millum óteljandi mastrarnar [...] og tað praktiska, t.e. sigling við seglum, mann yvir borð royndir o.s.fr. Og burtur sæð frá tí, at veðrið var um at forkoma royndini (í minna lagi av vindi) gekk bara væl. Allir fingu dugnaskapsprógv – eisini

Hetta gjørdi tað hóast alt meira spennandi. Tey vistu ongantíð hvar ella nær tey kundu hittast. Var veðrið ringt, so hittust í sornhúsinum ella í onkrum gróthúsi. Var gott veður, so kundi tað vera úti onkustaðni [...] sornhúsið í óveðri og myrkri. Kanska var Jóan ikki komin. Men tað var hann oftast. Betri var, tá veðrið var gott, og tey kundu hittast í bønum. Tá sást mánin og stjørnurnar, og tá var ikki so myrkt. Men

fegnast um okkara egna land, hóast veðrið kann verið so sum so. - Sangurin er rættiliga einfaldur og snýr seg millum annað um, at vit kunnu ikki ganga og grenja um veðrið her í Føroyum, tí so grenja vit mest [...] mest sum allatíðina. Vit kunnu ikki ganga og bíða eftir røttu løtuni, tá vit hava fríð og veðrið er gott, vit skulu bara njóta okkara land, sum tað er, sigur Niklas Heri Jákupsson, sum er ein av tónleikarunum