við Fiskavirking. Tað hevur heldur einki at gera við, at tað ljóðar, at Føroya Fiskavirking flýtur tungt, sigur Dagmar Joensen. Og so vil hon heldur ikki gera fleiri viðmerkingar til tað. Eftir stendur so
Fyrstu fýra minuttirnar av seinna hálvleiki vunnu neistamenn 6-1, og so skuldi tað alla tíðina gerast tungt. Eina løtu sá út til, at teir skuldu komu hielt framat Neistanum, men tá høvdu teir ikki roknað Áka
verurnar, sum hava havt nakran týdning fyri meg sum menniskja«. Søgan um Elsu og Janus er døpur og tung, men hon er stundum lívgandi fyri lesaran. Janus er ótroyttiligur í sínari umsorgan fyri sjúku konuni
klókt at lata Atlantsflog vera fyrsta einskiljingarprojekt hjá Landsstýrinum. Vit minnast, hvussu tungt takið var at fáa flúgving til og úr Føroyum í gongd. Politiskt gekk illa at íbirta nakran áhuga.
skránni. Nú jólini nærkast, eru so eisini nakrir jólafrokostar á Gjáargarði. Stjórin vísir á, at tað er tungt í byrjanini at hava hurðarnar opnar alt árið, men tey satsa rættiliga upp á, at hetta skal fara at
einum øðrum miðli. So var hasin fokusmissilurin skotin niður. Eftir tað liggur øll fokusflytingin tung á herðunum hjá einum yrkjara, hálvur úr Brekkunum á Toftum og hin parturin úr Arge-íleguni í Havn
at ”Immanuel” hevði ein stakk av fiski á dekkinum. Skipini vóru nevniliga á veg heim og vóru tískil tung í sjónum. Vit vóru betri fyri við tómum skipi. Andrias í Tarti úr Oyndarfirði, við Sæborg Greiðir
Tiden i Livet her, Du med din hustru som Mand var vorden. Hun savner borte nu Vennen kær, Og sukker tungt imod Jorden. Du Trøsten var for din unge Viv, Men Snart fra Verden Gud dig hjemkaldte, Dog Sorgen [...] tilsammen, Nu glade I ind til Tronen staar Og synger Frelserens Amen. De stakkels Enker som sukker tungt, Som kun de smaa har til Sorgens Modstand, Skønt et er vokset, et andet ungt Ser kun paa Bølgernes
at fakfeløgini eftir hansara tykki ikki vildu vísa samfelagsábyrgd og samhaldsfesti, vigar líka tungt í hugaheiminum hjá landsstýrismanninum í fíggjarmálum sum tann eykaútreiðsla, lønarhækkingin hevur
sama gjørdu vinmenninir. Onkur av mínum nærmastu hildu, at hetta var Guds vilji við mær. Hetta var tungt at bera í teirri neyð, eg var í. Tá helt eg fyri – eins og nú – at um Gud vil blaka meg í ein koyristól
