føroyingar, sum helst vilja halda á fram við at "ganga í grind", ræna egg, skjóta haru og fugl, hava seyð og gæs og fara á flot, fyri síðani at gera eitt sindur av nútíðmans "siviliseraðum" arbeiði í smáu
lyndi til at gloyma tað fólkatilfeingið, íð vit hava í Føroyum. Føroyingar duga væl at gagnnýta fisk, seyð og annað tilfeingi, men vit eru ikki serliga dugnalig til at røkta og gagnnýta tað fólkatilfeingið
Tað sær út til, at árið í ár er serliga gott til seyð. Sosialurin skrivaði í síðstu viku um ein tværvetur veðr í Hósvík, sum vigaði 107 pund, og leygardagin varð ein flettur í Skopun, sum vigaði 108 pund
annarleiðis enn á lægri lendi. Kaldari er har eisini, so tað vil siga, at vit næstan tosa um arktiskan seyð! Sera áhugavert. Eftir smakkingina var ein forvitnislig føroysk matskrá og afturvið vóru føroyskar
staðni í bø ella haga, har tær dámdi so væl, og sum tú brúkti so nógv av tínari tíð. Tú fekst altíð við seyð og jarðarbrúk, so leingi tú orkaði tað. Tey seinru árini, tá gongulagið var blivið nakað vánaligt
í 14/16 Griminish, Benbucula á ytru Hebridunum, har tey høvdu ein bóndagarð. Tey høvdu 15 neyt, seyð, gæs og hønur. Tey skóru eisini torv fyrstu tíðina. Einaferð gekk ein neytasjúka. Nógv neyt doyðu
Uttan á Skarið. Tá abbi eldist, bað hann pápa røkta. Hann hevði gott skil fyri seyði, og kendi væl seyð, Telefonstøðin var inni hjá okkum, og tað var mamma sum tók sær av henni og gekk út til húsini við
ári. Um tú ikki var sjónvarpsvertur, hvat hevði tú so verið? Bóndi. Mær dámar so væl at fáast við seyð og rokast úti. Men eg kundi nú eisini hugsað mær at lisi løgfrøði ella medisin, men tað er nú á g
royna at smugla rúsevni. Hetta eru tankar, sum til ber at spæla sær við á dagligu gonguferðini millum seyð, gæs og dunnur. Ein dagin steðgaði tó alt hugarok, tá eg kom út á Hvítanesvegin at venda. Ein bláur
Dímun verður sagt, at hann er ikki av teimum størstu í Føroyum, men hann er kjøtríkur. Hevur tú stóran seyð, hevur seyðurin eisini stóra beinagrind, og helst minnir seyðurin í Stóru Dímun um seyðin í Sandoynni