hava eisini verið uttanlands. Minnisríkar løtur og gott at minnast aftur á. Seinasti túrurin hjá okkum var í juni mánaða í fjør. Minnist vit sótu og tosaðu um, hvar vit skuldu fara í ár, og nær tað [...] skuldi verða, minnist Maria var skjót at svara: “Lat tað bara verða skjótt, ikki bíða ov leingi, lat okkum bara fara nú í juni, einki at bíða við” . Hon visti meira, enn vit hugsaðu ta løtuna, hon visti
bar við sær, at hesar orðingar enn sita so rimmar fastar hjá okkum. Eitt nú plagdi hann at siga, at “fingið” hevði fingið ð. Hann lærdi okkum eisini um munin á “vegur” og “veður”, sum jú úttalast eins [...] tók hann eisini atlit at. Tá plagdi hann mangan at geva okkum “farvæl-spurningar”, har hann setti okkum øllum spurningar av ymiskum slag. Svaraðu vit rætt, sluppu vit at fara heim. Glað vóru vit. F
Karin, eg og okkara fara sáran at sakna Annufíu, hóast hon í ætt ikki var okkara allarnærmasta, tó hon í huga og verki kendist okkum av allarnærmastu og kærastu næstringum á staðnum og í sínum verimáta
arbeiða hjá okkum. Hann múraði og eg tapetseraði. Meðan hann arbeiddi hjá okkum legðist hann ikki á boðini, men vitnaði fyri okkum um Jesus. Einaferð norski evangelisturin, Aril Edvardsen, vitjaði í
fyri hagfrøðiliga líkasælu. Tøl siga okkum ikki tað sama sum persónar. Heilagranskarar vísa á, at okkara heili einfalt er gjørdur til at hava samkenslu við persónum og ikki tølum. Tað hjálpir at seta
Kári Mikkelsen ---- Pálmasunnudag fingu vit sorgarboðini um, at eitt av okkara sera góðu vinfólkum í Keypmannahavn brádliga var farið hiðani. Konan skuldi til jarðarferðina, sum bleiv ásett til týsdagin [...] sum letur seg rinda fyri flest møguligar borgarar. Nýggj strategi má vera fyri øll Ikki minst skulu okkara ungu landsmenn og -kvinnur, sum í stóran mun eru uttanlands í útbúgvingarørindinum, hava
barnaárum vóru vit á barnamøti og eisini á rættuligum missiónsmøtum. Ikki tí vit skuldu, heima hjá okkum var trúarfrælsi, heldur tí vit tímdu, tað var ikki so nógv at fara til í hesi avbyrgdu bygd. Eg [...] syngja og setast við døgurðaborðið. Hamborgararyggur í ananas og ísur og kaffi omaná. Vit dusa okkum í reinari vælveru. 150 oyndfirðingar og tað kundu verið fleiri. Teir koma næsta ár, tí hóast karmurin
menning, tryggleika og trivnaði í okkara framúrskarandi høvuðsstaði. Hugskotini og orðaskiftini á verkstovuni góvu eina greiða mynd av, at vit vilja veruliga gera okkara høvuðsstað til ein fjálgan [...] fjálgan stað, har fólk hava hug at búgva og virka. Miðbýurin er hjarta í okkara høvuðsstaði, og nú er at halda fast og arbeiða víðari við nógvu, góðu hugskotunum í sama góða anda, sum merkti verkstovuna
atkvøðast skal. Men longu nú fari eg, sum tingmaður floksins, at gera greitt, at avgerandi ráðgeving okk-ara verður tikin út frá hvussu umstøðurnar hjá tí fólki, sum her skal búleikast eftir fólkaatkvøðuna
dan fingu tey at vita í Miðstovninum, at hann kundi vera eitt sindur trupul. “Tá hann byrjaði hjá okkum, spurdu vit hann, hvat hann dugdi og tímdi ordiliga væl. Jú, hann dugdi væl at súkla, segði hann [...] hava vit skipað dagarnar við ymiskum aktivitetum, t.d. túrar, verkstað, fimi o.s.fr. Vilja børnini okkurt annað, kunnu vit broyta aktivitetin," sigur Asta í Toft. “Skal eitt barn kenna seg væl, skal tað
