Ein vøkur blóma er upprivin við rót, bert 45 ára gomul. Tað er so ófatiligt, at vit ikki skulu hava hesa vøkru blómu ímillum okkara meira. Vit eru blivin so nógv fátækari. Tung vóru boðini, sum vit fi

So kom tann dagur, sum vit í eina tíð høvdu væntað fór at koma. Hesa seinastu tíðina vart tú ógvuliga sjúk og vit vistu, at nú var ikki nógv eftir av tínari tíð. Hóast alt er tað svárt at viðurkenna,

Nú deyðsboðini so brádliga vóru eftir okkara vini Ditlev Dam, geva vit okkum á serstakan hátt far um, hvønn týdning ein slíkur persónur hevur havt fyri kirkjuna. Og av tí at tað ikki er long tíð fráli

Í góðveðrinum nú ein dagin, sá eg Helmu niðri í bygdini. Komin at húsum aftur sigi eg við konuna, at tað var so hugaligt at síggja Helmu aftur, nú hon sá so birg og væl uppløgd út, og kundi ganga utta

So náddu tey fram, tey døpru boð sum ond yvir myrknandi aldu, tey søgdu, mót vestri vart tú á flog og ikki meir hjá okkum dvaldi. Bjart var títt skygni og skarpt títt vit, sterkur tú tóktist í sessi s

Tað er ringt at skilja, at tú einans skuldi blíva 9 ár. Vit standa spyrjandi eftir og hugsa; hví skuldi tú so knappliga fara frá okkum. Hendan spurningin fáa vit ikki svar uppá her á foldum, men bília

Í 1960 fóru menn at hugsa um at stovna eitt arbeiðsmannafelag, tí teir meintu at tørvur var fyri at betra kor arbeiðaranna. Sjálvandi bleiv Jógvan valdur saman við Kristian hjá Lillanum at fyrireika s

Eg kom at kenna Frits í samband við tað felags arbeiði sum knýtir seg til útróðurin, og lærdi eg har enn einaferð týdningin av orðinum »respekt« uppá tann mest positiva mátan. Við einum longum lívi af

11. august andaðist Gunhild Dalsgaard mett av døgum. Hon var ættað av Velbastað, tað sjeynda barnið av teim ellivu hjá Dánjali og Súsonnu Poulsen, bóndahjúnum á Steinum. Á ungum árum var hon í Danmørk

Fjórðingaøld er liðin - vestur í havið legði úr Miðvági »Sjóstjørnan« og manning farvæl segði stríddist hann á havinum alt sítt lív heima bíðaði bæði børn og vív leiddi meg pápin oman at siga farvæl t