menna teirra áhuga fyri tí heimi, sum verður lýstur í bókunum. Bøkur eru so-leiðis háttaðar, at lesarin sjálvur verður noyddur at gera sær eina mynd av tí sum fer fram, er noyddur at hugsa og taka eina

her undirmetur tú blaðlesaran, Høgni. Longu aftan á innleiðingina um handan bláseymin, so hevur lesarin sæð, at her er talan um ein politikkara, sum stendur spillnakin. Her eru eingi argumentir ímóti,

gularótanøs. Tann stuttligasta greinin var ein ?User?s guide to snow? (ein kavavegleiðing), har lesarin fekk 10 vegleiðingar um, hvat kavi er fyri nakað, hvussu ein ger eitt kavablak, hvussu ein sletar

leiðslan fyri P/F Smiril Line VÆNTAR, at úrslit og búskaparliga støðan verður hjá felagnum, soleiðis at lesarin kann gera sær eina mynd av útlitinum fyri, at málið verður rokkið.? Fyri at heilgardera seg sjálvan

skótarnir og Meginfelag Teirra Brekaðu gera, umframt dagligu áminningarnar í fjølmiðlunum, har lesarin/lurtarin/hyggjarin at kalla sjálvur ásetur dagsskránna. Hóast tað aldri tykist at vera nóg mikið

framførslur. Her kunnu kanska serliga nevnast Fuglafjørður, Skála, Runavík, Toftir og Oyrarbakki (lesarin biðist orsaka, um onkur skúli kennir seg lopnan um - hetta er mest av ókunnleika hjá greinskrivara)

fær hon vitjan av kenningum, og tá verður mangan røtt um farnar tíðir og hendingar. Tað kvøldið, lesarin fylgir, verður tosað um árið 1912, tá ið Titanic sakk, og sluppin Hansina gekk burtur. Ein ófrættarámi [...] »Vit sigldu norðureftir, og motorurin sjóðaði sum ein heimligur ketil...« Hvørji »vit« eru, fær lesarin ikki at vita, men við søgulok kann ein hampilig giting gerast. Frásøgumaðurin hugsar aftur til sína [...] møguleika at draga ymislig brigdi og temu upp í leikin og lýsa tey við hvørjum øðrum. Bágin er, at lesarin hevur ilt við at halda skil á, hvar hann flýtur, og hvønn týdning ávísar hendingar hava fyri søgugongdina

størri rættindir, stríddist Javnaðarfl. ímóti av øllum alvi. Tann søgan kann bíða til eina aðru ferð. Lesarin kann sjálvur ímynda sær, hvussu støðan hevði verið í m.a. Heilsuverkinum, um vit ikki høvdu vunnið

ikki ordiliga, um eg kalli tað erligheit. Tað er bara soleiðis, eg eri. Eg eri tað og tann, sum lesarin fær. Og tað og tann, sum tey, sum kenna meg, fáa. Kanska skal man tola nokkso nógv av, tá man er

ga í villareiði« Bygnaðarliga er uttan iva neyðugt at tríva í aftur ymiskt í eini krimisøgu, so lesarin ikki missir tráðin. Hesuferð haldi eg tó høvundurin ger í so nógv av, tí tá Hannis Martinson fyri