Hvítusunnuna 2003. Hvítusunnusálmur Sum vársól rísur yvir fold. Bf. 206. Dk. 382 1. Á hvítusunnu, halga ond, var send oss av Guds náðihond; til orðið Guds at týða, tað náðar evangelium, so menniskju her venda

veðurgudarnir vóru við sundafólki og viðoyingum henda dagin. Sólin skein, og tað rørdist ikki ein ond. Nógvir smábátar fóru út eftir firðinum at taka ímóti, og somuleiðis vóru tveir kappróðrarbátar frá

Dalur, Húsavík, Skarvanes og Skálavík langt burturi, men frá hvørjum? Í dag er tað sum um ein ósjónlig ond reikar um heimin av miðsavnan, sosialari broyting ? modernitetur kalla tey tað, men hetta hevur eisini

ikki var frammi. Onkur helt fyri, at hetta var sum at vera inni í einum køki, tí tað rørdist ikki ein ond og lýtt var í veðrinum. Vaksin og børn, ung sum gomul. Øll høvdu leitað sær út til hesa hugnaløtuna

tí niðurstøðu tagnaðu hugleiðingarnar um "fyrr og nú". Og vit nutu kvirruna. Lýtt úti og ikki ein ond. Vindeygað víðopið, og fuglasongur smoygdi sær stillisliga inn, har vit báðar sótu. Dýrd á vík og vág

1993 til 2002, eru at finna. Kvøldið var so ruddiliga komið í nátt, og vit stóðu uttanfyri. Ikki ein ond. Luftin eitt sindur slagin. Hvør fór til sítt. Tá segði Ásmundur lágmæltur: Tað, sum ein formaður í

Hugtakandi var at síggja hesa snøggu kvinnu fara eftir pallinum í teimum sjey brøvunum í orðum, rørslum, ond, tign og kveikjandi eygnabrái... við livandi ljósum úr tí sjeyarmaða stakanum og teimum sjey lúðrunum [...] Óneyðugt er at siga, at hon blásti í lúður. Lítilátin í tí stílleysa búnaðinum fór hon, sum ein livandi ond í tí tóma rúminum fram við tí svarta vegginum við orðum úr Opinberingini. Orðini fóru upp í tróðrið [...] ljós, deyða og vón og dóm og lív. Dialektikkurin sjóðaði undir bitunum í Mentanarhúsinum. Ikki ein ond hoyrdist í rúminum. Tann æviga kvirran var í salinum hetta kvøldið í tí hvíta búnanum hjá Lone. Hans

mínar hitta skal Har sál mín alla tíð skal verða eg sigi verð og fold farvæl Vár Drottur tak tú mína ond og míni kæru verj tín hond Uppi í Trøð 18. sept. 2003 Viggo Johannesen.

ikki helt um hugskotini hjá Svabo, m.a. fyri at betra um føroyska jarðarbrúkið. Svabo virkaði í somu ond sum Holberg sjálvur, ið fekst við nógv ymisk fag, og royndi seg sum alfrøðingur (polyhistor). Svabo

og tí kastar eisini hon til tíðir úr tí nationalistiska verbalkøstinum. Hetta er eitt "nødvendigt onde" men er í longdini óvirðiligt og spillandi fyri okkara fólkaræði. Men varaløgmaður liggur sum hann