fólkið hevur ikki valt, at eftir­l­­ønirnar skulu skattast við inn­gjaldi.   Men hví slíka øsing, spyr onkur kanska. Er hetta ikki bara ein partur av tí vanliga politiska spælinum - ein til tín og ein

hansara, gongur og bíðar, og tíðin nærkast, at hon skal føða, kemur ein maður til hennara í dreymi. Hann spyr, um hann ikki kann fáa navnið á dronginum, sum hon fer at fáa. Hetta hendi tvær ferðir. Hon var undarliga

var farin úr skúlanum, ringir Sunneva, systkinabarn mammuna, sum er sjúkrasystir á hospitalinum. Hon spyr eftir eini eldri systir, um hon hevur hug at koma at arbeiða á gamla hospitalinum sum gongsgenta.

eggjar til pseudo-terapeutiskt uppíbland vegna óendaligum illgrunasemi. Tað er ikki til at halda út. “Spyr meg, um eg eri lukkuligur, og eg gevist við at vera tað”, segði erkaliberalisturin J. S. Mill ætlað

skuldi trúð tí, at mítt barnaheim skuldi koma at liggja mitt í einum handilsøki her uppi á Hálsi?, spyr Torkil Johannesen sum vaks upp her við Hoyvíksvegin

og eitt sindur av lívi í sjónum, so hann hættaði sær ikki at gera meira við hetta. Komin til Eiðis spyr Sigvald, um nakar bátur á útróðri var saknaður, men tað vistu tey einki um. Bjargaðir Sum tímarnir

handil­in. Mitens greiðir frá, at har kom genta at keypa hatt. Reyða rósu ynskti hon á hattin. Mina spyr, hvørju megin rósan skuldi set­ast. Gentan svaraði: »Mann­fólkamegin«. Tað var tann síðan, ið vendi

hansara vóru við. Pabba kemur so upp á dekkið, og hann sær meg. Hann kemur til mín, og tað fyrsta hann spyr er: “Hvar er Maria?” Hana væntaði hann eisini at síggja. Oy, Jesus, eg hugsaði ikki so mikið, enn

vit skuldu hevna okkum inn á Árna. Ein dagin høvdu vit Arnbjørn Mortensen, rektara, í søgu, og hann spyr Árna, hvør var svenskur uttanríkismálaráðharri frá 1934 til 1938. Árni sat sjálvandi í einum øðrum

skúlafelagar, “hvørva”, men tað er tøgn um hetta. Heldur ikki tann ungi Grass setir nakran spurning, og nú spyr hann í sínum endurminningum afturlítandi seg sjálvan: Hvar vart tú, Ádam? Í 1944 vendi hann sær til