havi nógv góð minnir úr Porkeri frá barnaárunum. Tað var har ein fyrstu ferð var á floti, fekst við seyð, og skeyt sín fyrsta fugl við einari byrsu, sum vit “lántu”. Tað bygdarlív eg kenni til, tað er í

gunum til ferðina. Prátið gongur aftur og fram millum menninar í bátinum, - ikki bert um veður og seyð, men eisini um ymisk álvarsom og skemtilig lokal viðurskifti sum teir eru upptiknir av. Nú dagar urðin

fyrrverandi dómarin Joen H. Andreassen. Tað var nógv jørð í húsinum hjá teimum í Norði. Tey høvdu nógvan seyð og altíð 1-2 kýr. Hetta gjørdi, at tað var altíð nóg mikið at gera hjá øllum í húsinum. Hetta var

var Johannes hjá Cornelius. Tá liðugt var at skipa fiskin umborð fóru vit til ein bónda at keypa ein seyð. Bóndin búði inni í einum heyggi. Tey vóru sera blíð. Vit fingu pannukøkur og seyðamjólk frá teimum

fáast við fisk – hvørki í gamlari ella nýggjari tíð. Ei heldur sært tú nakað til landbúnað, hvørki seyð ella eplaveltu. Hetta haldi eg er ov vánaligt í einum tjóðarsavni í einum landi, sum er og hevur verið

inntøkan var góð. Alli minnist, at tað var ikki altíð, at goldið var við peningi. Viðhvørt sendu fólk seyð sum gjald. Hetta var serliga úr Sandoynni. Alli plagdi at hava til upp­gávu at taka ímóti “gjald­inum”

børn á vegnum, ella tú kanst hugsa tær til tann skaða, tú fært á teg sjálvan og bilin, um tú rennur á seyð: Kunnu tit ikki gera so væl og sleppa speedaranum, tá tit nærkast seyði? Vit hava ongan motorveg í

annar, sum eisini var av Skálafjørðinum. Teir práta um seyð. Tað var um gyllin her og har, og um eina skortflekkuta og aðra svarta og hvíta. Seyð ber til at tosa leingi um, tá tann rætti áhugin er til [...] dekkið eisini, og tá mátti eg flenna. Tá stóðu hesir báðir glyvra­menninir framvegis og sjabb­að­ust um seyð. Um so øll verðin datt niður, so gjørdu tað ikki mun, tá ið seyður var á skránni! Tá fekk eg eisini

var kr. 600 kr um mánaðin. Tað var ikki so galið. Ein slíkur garður hevði 20 kýr, men ikki nógvan seyð. Síðan fór Janus at rógva út í Grindavík. Fiskað var við línu og gørnum. Hann fór síðan við íslendskum

ið bar við sær eitt hitt størsta seyðafellið, ið menn kunnu minnast. Menn høvdu úr at gera at grava seyð úr skalvi og at lívbjarga á ymiskan hátt, har tað var atkomandi. Góða Herborg og døtrarnar. Vit duga