stað at venda sær til í sambandi við kommunalar tænastur, kunn­ing og vegleiðing. Høvuðsupp­gávu­r­nar hjá Snar­skiv­uni eru inn­an barnaansing, grund­stykki, fólk­a­yvirlit, jour­n­al­røkt, post-, kunda-

bendingarendingar í somu ÚF-tíðindasending (upplestur): Hann hevur flutt pengarnir (-nar); teir spurdu myndugleikarnir (-nar); eitt ára gomul (árs-). Í aðrari ÚF-tíðindasending hoyrdu vit hetta: “Nú fært tú

hvussu góðan kar­ak­ter tú fær­t í skúlanum. Jú, eitt kre­a­tivt uppskot, hóast asosialu av­leið­ing­ar­nar av tí valla eru kannaðar til botns - men tað er bara gott við ung­d­ómi í politikki, tí tað er sjón

nýtt patrónir. Vóru patrónir farn­ar til spillis, ja so vóru eini ráð, og tey vóru at kvetta hend­ur­­nar av livandi fólki. Tí eru so nógvar myndir frá teirri tíð­ini av fólki við einari hond. Kanningin hjá

vita, um tað pass­aði, at grind­a­menn í Hús­a­vík høvdu bund­ið grind­a­hval­ir fast­ar í bát­ar­nar, tí náttin kom á teir, áðr­enn grind­in kundi haldast til. Men onkur fíggjar slíkt virksemi - og vit [...] als ikki skilja. Sjálvt lond sum Dan­mark senda ung­ar menn í kríggj, og bara með­an stjórn­­ir­­nar hjá Andres Fogh Ras­mus­sen og Lars Løkke Rasmussen hava sit­ið sein­astu níggju árini eru um­leið

burt­ur­úr í miðbýnum jól­a­mán­að­in, og í ár eru fleiri nýggj tiltøk á skránni. Allar jóla­smátt­ur­nar verða um­skap­að­ar til  ein lív­ligan jóla­mark­n­að við nógv­um úr­vali av jólaprýði, mati, upp­

so fóru vit avstað aftur. Kósin varð sett beinleiðis úr Fleet­­wood og upp til Vestmanna­oyggj­­ar­­nar uppá at fara nýggjan túr. Bíðaðu eftir deyðanum Tá vit vóru 80 fjórðingar úr Vest­mannaoyggjunum hendi

dehydrera meg skjótt. Í stuttum fari eg tá at drekka eina rúgvu av vatni teir tríggjar fyrstu dagar­nar fyri at fáa kroppin til at pissa nógv. Teir síðstu fýra skal eg so drekka minimalt. Tann síðsta dagin

meiriluta, ja so verð­ur tings­f­ólkatalið broytt hareftir. Ætlar hann so at brúka spardu peng­ar­nar - sum hann sjálvur nevndi í Sos­i­alinum mán­a­dag­in sum ein møguleika - til skriv­arar til tingfólk

vatnið, so vit kundu leska tunguna á. Vit rullaðu okkum so niður í sandin og royndu at leggja albogar­nar uppá stokkin fyri at sleppa aftur á føtur. At enda sluppu vit upp aftur á beinini og fóru frá bátinum [...] fram­skygdur, at hann tók knívin við sær, tá hann fór av Tór II. Hetta gjørdi tað møguligt at kryvja pútur­nar, so tilfarið kundi koma okkum til hjálpar. Soleiðis komu vit inn til hana. Vit hava sæð út sum vill­menn