At Tomma ikki er ímillum okkum longur er so óskiljandi. Okkara bindiklubbur verður ongantíð tann sami uttan teg, góða Tomma. Tú vart eitt so gevandi menniskja. Tú spreiddi ljós, har tú vart, altíð so
Tað kom ikki brádliga á okkum at tú vart sjúk. Tú stríddist leingi við Parkinson sjúkuna, sum forðaði tær nógv likamliga, men hóast hesa sjúku og tær forðingar, hon hevði við sær, so bart tú tað stilt
Góði elskaði pápi Tungt er at seta seg niður og skriva hesa seinastu heilsan til tín. Nú jólini nærkast og tað er liðið næstan eitt ár, síðan tú fór herfrá, ger tað tað ikki lættari. Nógvir tankar mæ
Verðin broyttist tann dagin, tá beiggi mín ringdi og segði, at tú aftur var farin á sjúkrahúsið, og at ikki var møguligt at fáa samband við teg. Tú hevdi havt ein blóðpropp fyri trimun árum síðani,
Góða omma, nú er rúm tíð farin síðan tú fór her frá, og ikki bar til hjá mær at fylgja tær til gravar, er tað sera tungt at skriva nakrar reglur um teg, tú, sum fylti so nógv í mínum og í okkara lívi.
“Og tá mítt tímaglas her rennur út, sálin seg lyftir upp móti tær, Guð, syngjandi sálmin tín: Nærri, mín Guð, til tín, nærri at tær!” Soleiðis sang tann stóri skarin, ið samankomin var í Tvøroyrar kir
Góði Súni 2. mars í fjør var fjørðurin so rógvin. Títt lívsskeið var at enda komið. At vera saman við tær kendist altíð gott. Tú vart altíð til staðar við einari stillari nærveru, eygleiddi og lurtaði
Tó tað er í slíkum tíðarskeiðum av lívinum, at vit einabest megna at grípa løtuna, liva í løtuni, og njóta løtuna, vitandi at tað er bert hana vit eiga. Hetta megnaði Marjun, ikki bert hetta seinasta
Orð søgd í kirkjuni, tá omma fór til gravar. Nú fór omma frá okkum. Hon er farin heim til tey, sum fóru undan henni, 96 ára gomul. Hon hevur haft eitt langt lív. Var røsk til beinini ikki orkaðu meira
Tað kom okkum øllum dátt við, tá vit um morgunin 4. juni frættu, at Nancy var deyð 76 ára gomul. Hetta kom so brádliga, tí so seint sum kvøldið fyri hevði hon verið úti í urtagarðinum og fingist við e
