bý. Endamálið er at savna upp­lýsingar um alt, sum fyri­fertst um vikuskiftið á ein­­um stað, har lesarin kann fáa fult yvirlit yvir tað, sum hend­ir.

seinastu síðu. Og tað er heldur ikki fyrr enn á seinastu síðunum, puslispælið byrjar at ganga upp, og lesarin finnur útav, hvussu alt hongur saman. Tað er sjálvandi lætt at siga, at ein allatíðina hevði ein

seinastu síðu. Og tað er heldur ikki fyrr enn á seinastu síðunum, puslispælið byrjar at ganga upp, og lesarin finnur útav, hvussu alt hongur saman. Tað er sjálvandi lætt at siga, at ein allatíðina hevði ein

komið upp á mína høga 1500 kubiks jarnhest, um ikki Ove Ritter hevði leigað mær hann. Tann gløggi lesarin hevur longu sæð, at hetta er tann moraliserandi parturin av greinini, men tað er loyvt at vera s

nógv­an larm aftan fyri sam­røð­urnar? Tað er so strævið hjá okkum, sum ikki hoyra so væl, sigur hesin lesarin. Tað, hann hugsar um, er at tónleikur verður lagdur undir, tá samrøðu verða gjørdar – og at samrøður [...] sum eru komin væl upp í árini eru væl fyri, so er hoyrnin kortini ikki tað, sum hon var, sigur lesarin, sum eisini vil hava okkum at minna útvarpsfólk um ikki at lesa ov títt. – Ofta tykir, sum um fólk

bókin er skrivað undir seinna heimsbardaga og undir serligum umstøðum, snýr hon seg ikki um kríggj. Lesarin fær tó eina fatan av krígnum í bókini, men hon er fyrst og fremst um onnur viðurskifti, sum ungar

Løgmanssteypið Áðrenn Sosialurin næstu ferð kemur á gøtuna, hevur lesarin helst longu fingið eina góða ábending um, hvørji mótstøðuliðini verða í teimum báðum steypafinalunum, sum verða leiktar um ólavsøkuna

síðani stovnaðu sjey knassar á Argjum sítt egna bjargingarfelag. BjArgir eitur felagið, og gløggi lesarin hevur longu sæð orðaspælið hjá hesum unglingunum. Tí talan man vera um tað bjargingarfelagið í landinum

verður alt tað góða, sum finst í paradísinum reksað upp. Men blaðsíðan er ikki hálvgingin, tá ið lesarin fær varhugan av, at bygdin ikki er tann bera friðsæla, at undir tí hugnaliga yvirflatanum liggja [...] Gentuna, sum hann er romantiskt hugtikin av - legg merki til tittulin! - lærir hvørki hann ella lesarin at kenna í søguni, men hann er hjá henni eitt fruktabart bil, og við gentuni er vónin støðugt í honum [...] gekk upp? Sást tú fyri tær, ikki ta gráu grómuna, men tað stóra litspælið?«. Hetta eru tankar, sum lesarin kennir aftur líka frá »Helluni« um »Ta bláu kannuna« og til »Tann nýggja mannin«. Jú, vit ferðast

Marie á hvussu føðsla, rørsla og lívsstílur sum heild kann ávirka likam okkara. Bókin vegleiðir lesarin um anatomiina hjá mannfólki og konufólki og hvussu vit kunna ”koma í topp-form” til at reprodusera