so hetta í eina vaskigrýtu, so var at bíða eftir at kókað var. Eg fór so niður í kjallaran, vaskaði epli, og koyrdi hetta góða í. Teir vóru so spentir at fáa grind og spik. So sigur pápi við meg: “Nú skal
veltuna sum gjørligt, og pápi snøggaði hana til. Tá var so mikið lættari hjá okkum heima at seta epli niður. Ein systir setti eplini niður, og mamma hippaði eplini. Pápi var eisini so fittur í hondunum
valt við brævatkvøðu, men tað varð heldur ikki gjørt. Fingu eplir fyri hvølpar Vit royndu at velta epli, men tað fruktaði illa. Vindur gjørdi altíð meira ella minni fortreð. Slokkarnir toldu ongan vind
okkara, og at bara ber til at liva og yvirliva av og burturúr tí sum úr henni kemur. Tú skalt eta tey epli tú sjálv/ur hevur velt, syngur frálíki fólkasangarin kári p. - og nú liggja seteplini í krubbuni í
neyðugt at buka fiskin á einum stórum steini við einum tungum hamara. Tað vanliga var at eta kókað epli og spik av grindahvali aftur við turrum fiski til døgurða, men var einki spik, so bar til at eta sperðil
omanfyri eldin. Ein abbasystir plagdi at venda øksini, so tey tornaðu betri. Eisini plagdu tey at steikja epli í glóðunum, og var hetta rættiligt góðgæti. Síðan varð kornið rist í einum sáldi, so dustið kundu
vit siga, vísandi til hesa søgu (sum hann kanska sjálvur hevur skrivað), at hann stokti ikki sítt epli, men skar tað sundur, setti bitarnar niður og fekk afturfyri upp í fullan kannubara av eini grøði
Teir svaraðu, at um vit høvdu onkran heitan mat, hevði tað komið væl við. Vit kókaðu seyðarhøvd og epli til teirra. Menninir á Havrenningi høvdu tað gott, men vóru ógvuliga móðir. Vit bjóðaðu teimum sleip
ella í grýtu. Ella er tað lomvigi, ber til at skrædla hann, og steikja bringurnar. Sós og brúnkað epli afturvið. Eitt týdningarmikið at minnast til er, at alt skal ikki vera liðugt, tá hon kemur, fleiri
náttúra, sum ikki er longur. Kirkjuáin gjørdi eitt natúrligt mark millum Oyruna, har sørvingar veltu epli í sandjørð og gamla Dungasand. Hetta var eitt sera vakurt umhvørvi tá, men undir krígnum broyttist
