Vagnur Michelsen Hvønn sunnudag í nógv Harrans ár millum klokkan 13.40 og 14.00 hevur Janus Mohr ríkað okkum lurtarar við frálíkari sending við føroyskum sangum. Ein av tryggu hornasteinunum í vikuskr

odda, skipaði Havnar Telvingarfelag fyri várkapping hetta vikuskiftið. Fitt av telvarum teknaðu seg. Saknur er tó í fleiri av okkara sterkastu telvarum til hesar annars vældámdu vikuskiftiskappingar, har góðar

sjónligan. Er tað so, at hann fer at taka seg úr politikki, so kunnu vit bert siga, at tað verður saknur í hansara rødd og eisini mangan áhugaverdu meiningum. Og at tað eisini fyri Sambandsflokkin verður

hevur eisini skift felag. Pauli hevur spælt nógv saman við Nenad á miðvøllinum, og hann heldur, at saknur verður í tí sterka serbiska miðvallaranum. Nenad hevði stóran týdning fyri liðið, tí hann kundi altíð [...] altíð halda upp á bóltin. Vit kundu altíð spæla bóltin til Nenad, tá ið vit vóru undir trýsti, so saknur verður í honum. Men so má onkur annar spælari taka við eftir hann, og eg havi gott mót um, at teir

stórur lætti at sleppa frá at sigla og harvið spara fleiri tímar um dagin. Men tað verður stórur saknur í hesum løtunum, siga tey. Tey sita altíð við sama borð og eru komin at kennast heilt væl eftirhondini

liðin, síðan eg varnaðist, at Janus Mohr var hildin uppat at arbeiða í Útvarpi Føroya. Tað kennist saknur í Janusi. Soleiðis var eisini, tá ið Ívar Iversen fór. Tað var ein fløvi við røddum teirra, og innihaldið

morgnarnar í MB-húsinum, morgunmaður var hann burturav og altíð punktligur. Tað er ein ómetaligur saknur eftir Frits Witt bæði hjá MB og sjálvandi ikki minni hjá Onnu Mariu og døtrunum, sum Frits var ómetaliga

so nógv í, tí statistikkurin segði, at sera fá doyðu í so høgum aldri, sum hann nú var í. Stórur saknur er nú ikki at síggja abba sita á verkstaðnum meir. Hvørjaferð eg koyri niðan til Gøtugjógv, og síggji

inn í hjørtuni á ungum og gomlum, bæði í Føroyum og uttanlands. Og við perlum sum Blóma mín, 18, Saknur, Á kundi á Tíðarhavi og óteljandi øðrum hevur hann laga varðar eftir seg, sum mong leggja leiðina

samlaði familjuna. Hjá henni var altíð umsorgan, tíð og rúm fyri øllum, og er tað hjá okkum stórur saknur ikki longur at kunna fara oman á gólvið hjá Maju. Heilt til sín deyðadag varðveitti hon áhugan fyri