verður dragandi magneturin fyri búseting og menning. Samfelagsfrøðingurin metti, at útoyggjarnar og útjaðarin gerast taparin soleiðis at skilja, at tey ungu flyta og arbeiðsplássini fækka. Vit fáa størri og
verða vit vakt av lammeterilsi og støðugt mint á, at »Tórshavn er ikki heimsins nalvi, og jørðin og útjaðarin mala ikki runt um Havnina«. Snimma og seint verða vit mint á, at Havnin skal ikki halda seg vera
var væl skiljandi, at Gerhard Lognberg, sum útjaðarapolitikari rópar varskó, tí hvussu skal útjaðarin fáa frægari umboðan á henda hátt? Og hvussu við javnstøðuni? Er veruliga nøkur matematisk
ónøgd við politiskar ósemjur. Stríðið um at endurskipa fiskivinnuna hevur klovið løgtingið í tvey. Útjaðarin og høvuðsstaðurin eru ævigir mótsetningar. Landið einskilir almennar fyritøkur og angrar tað aftaná
heimahoyrandi í Havn. Er fiskivinnan framvegis høvuðsvinna okkara er lætt at síggja, hvørt Havnin ella útjaðarin liva av hvørjum øðrum, og hvør partur av landinum kemur at gjalda fyri tilfeingið. Vónandi hugsa
heimahoyrandi í Havn. Er fiskivinnan framvegis høvuðsvinna okkara er lætt at síggja, hvørt Havnin ella útjaðarin liva av hvørjum øðrum, og hvør partur av landinum kemur at gjalda fyri tilfeingið. Vónandi hugsa
er roknistykkið ikki heilt so einfalt, men teoretiskt er tað rætt. So er spurningurin bara, um útjaðarin er einasti parturin av Føroyum, ið skal líða fyri loysnini.
Men fordeilingin fyri einum møguligum verkfalli kemur at raka ymist og óvjavnt um alt landið, har útjaðarin og serliga Suðuroyggin og Sandoyggin, verða mest raktar. Sum nú er er teirra fíggjarstøða ikki
fult undir við at fáa greiði á hesum málinum, tí hann dugir væl at síggja, at tað er órímiligt, at útjaðarin verður dupult raktur av einum verkfalli, men hetta skal sum sagt gerast við samráðingum og ikki
hótt samfelagið, og tey heita nú á landsins politikarar, um at taka málið upp og finna eina loysn. Útjaðarin verður helst harðast raktur, tá ið arbeiðssteðgur er, og nú krevja nólsoyingar, sandoyingar og
