niður við kaikantin, og hann hálaði seg so mikið upp, at høvdið var yvir vatnlinjuni, og so setti hann fast um skøvningin. Har hekk hann. Deyðakvirt var á kaiini henda stilla morgunin, og Pauli hekk har einsamallur
av og á, bæði í gleði og sorg. Vit hava altíð hjálpst at, og hóast okkara vegir skiltust, hildu vit fast um ein grundleggjandi vinskap og trúfesti, sum hevur smittað av uppá familjurnar. Vit hava altíð verið
pedellur í kommunuskúlanum. Tey fingu fýra børn, og nú passaði Margretha bæði børn og handil. Hon helt fast um tað gamla. Døgurðin var kl 12, og hevði onkur ørindi í handlinum, so máttu tey koma uppá, har Margretha
eitt slag av rættvísi í øllum viður-skftum. Gavst tú honum mótspæl, so lurtaði hann eftir og var ikki fast-læstur. Tí var hann hollur í ráðum. Tað er ein stríðsmaður, sum er farin, segði ein starvsfelagi henda
Og eg tær segði, ”eg royki enn nú”, tár í eygnakrókinum tá hevði tú. Tað ið tú segði seg setti so fast, at eg umsíðir bleiv kvitt hesa last. Minnist tá eg kundi siga tær tað, og hvat tú svaraði takksom
av. Inntil svunnin er náttin, inntil ódnin horvin er, blikalogn er um lond og víða hav , Halt mær fast við títt bróst, inntil aftur verður ljóst, varða meg inntil ódnin er av. Orð eru so fátøk, men tú
útbyggingini av Tekniska Skúla og í fleiri stórum byggjaríum hjá JFK her í býnum. Jákup Pauli kom í fast starv á Tekniska Skúla í Klaksvík 1. oktober 1976. Her hevur hann verið krumtappurin innan timbur-
Skopun, er enn í familjuni, hóast ongin av systkjunum býr í Sandoynni í dag. Og Jack var tann, sum helt fast um hetta. Hann kundi ikki koma heim til Føroya, uttan at hann fyrst av øllum skuldi til Skopunar. [...] Døgg og pápin koyrdu Jack út á flogvøllin henda morgunin í juni. Hann var glaður og klemmaði okkum fast, áðrenn hann fór avstað. Segði farvæl, takkaði fyri seg, og fór. Hann kom ongantíð heim aftur til
Tá tíðindini eru ófrættakend, tørvar tær eitthvørt at halda fast í. Tár geva tær henda linna. Hanna fór um sýnina 89 ára gomul. Hennara tíð var komin. Vit gráta tí vit hava mist hana. Vit elskaðu hana [...] høvini til sameindu herdeildirnar, og gjørdu sítt til, at Sameindu Tjóðirnar vunnu kríggi. Tað tók fast á tey ið sótu heima. Nógvir av monnunum vunnu ikki upp aftur land. Jacob og Arne silgdu við sluppini
fyri hvør øðrum, tað eru vit enn. Nevn meg at navni, nýt mítt yndisnavn, práta við meg um leyst og fast, sum vit altíð gjørdu. Lat røddina vera hina somu, hóast sorg og sakn. Flenn soleiðis sum vit vóru
