eitt brot úr kantatuni hjá Sólrun Michelsen og Knút Olsen, sum nemur við evnið. Signar á Brúnni, sum misti mammu sína í barsilssong, hugleiðir, og Rigmor R. Dam, sum í løtuni skrivar eina bók um evnið, ber
tveir av mínum lærarum ikki eru her meira. At báðir skuldu fara við einari viku millumbili. Skopun misti tveir synir, tað er so satt sum Katrina skrivar. Jógvan Adolf var ein góður lærari, og tað var so
leingi skeiva vegin. Úrtøkan úr trimum teimum næstu landskappingardystunum var bara eitt stig, og tá misti KÍ oddasessin, sum klaksvíkingar síðani hava runnið aftaná. -Vit hava vunnið tríggjar tær seinastu
inn á gólvið. Mamma var ættað úr Árnafirði men flutti haðani, tá hon var á 5 ára aldri. Longu tá misti hon mammu sína, Gertrud, sum hevði verið sjúk av tublerkum. Hetta setti sjálvandi síni spor. Abbi [...] lætt at finna tey bæði. Tað kemur mær fyri, at hóast mamma ikki tosaði so nógv um, at hon tíðliga misti mammu sína, so vildi hon ikki, at hennara børn skuldu sakna mammu sína. Hon legði alla orku í at vera
ómetaliga stórur. Símun Jóhan Wolles segði við eina jarðarferð, har hann nevndi, at hann á ungum árum misti besta vin sín, og so skoytti hann uppí: Og eg sakni hann líka nógv enn! Eg kundi tikið mangt fram
Åge misti síni foreldur sum heilt lítil, so hann kom at vasksa upp hjá Hansinu og Eliesar Jespersen, sum hann var ógvuliga góður við. Åge fór sum ungur í læru til skipstimbrarar á bedingini í Trongisvági
ikki nakað inn. Tá hon var 3 ára gomul, doyði pápi hennara, Karl Arnason. Tá Vilhermina varð 14 ár, misti hon mammuna, beint áðrenn hon varð fermd, tá tók hon húsið uppá seg, saman við sjúka beiggjanum Andrias
hevur havt eitt sorgleyst lív. Longu sum 12 ára gomul genta misti tú tína kæru mammu, hetta var svárt, tað hevur tú eisini sagt. Eisini misti tú ein beiggja í ungum árum, sum stóð tær serliga nær. Tú gjørdist
eftir eitt hálvt ár, og babba doyði í 2003. Í 2004 rakti so sama sjúka teg, góði Olaf og um somu tíð misti tú konu tína, Randi. Tit høvdu verið gift í 34 ár. Hvør ein missur, hvør ein sorg! Babba var sjómaður
Hóast hetta so endaði tað við, at pabba legðist í songina, lammaður og kundi ikki tosa. Men skilið misti hann ongantíð, so hann visti, hvønn veg tað bar. Tað er við tungum lyndi, at eg hugsi aftur á tað