annað verður býtt út. Har eru kvinnur ofta ov afturhaldandi, heldur hon. Uppalingin í 40'unum bar brá av, at hon skuldi vera ein fitt og afturhaldandi genta. Hetta er ein leiklutur, sum hon hevði,
Aksel segði, tí eg fekk at vita, fyri tað fyrsta, stóð hetta mál ikki á skrá fyri fundin. Tá Aksel bar hetta upp á mál, segði formaðurin í tingbólkinum John Johannesen við Aksel, at munnlig avtala var at
illbønum, at eg veruliga einki hevði ímóti bøssum. Minnist væl eina aðra hending fá ár seinni í eini barr í Havn. Eg havi verið í fyrru helvt av tjúgunum. Ein dama um 40 ára aldur spurdi, um vit skuldu fara
jakkahettuna upp á høvdið, heilt fram um oyruni og goymdi meg í henni so væl sum tað, eftir umstøðunum, bar til. Líka visti eg, at tað var tað kulasta, eg kundi gera og rættiliga ”uppi í tíðini”, umframt at [...] at finna mær ta næstu í røðini. Hann skuldi bara velja fyri meg og avgreiða meg so skjótt sum til bar. Stakkals ungi maður, hann var heilt perpleks, men gjørdi sum eg bað. Vit skrivaðu tað, sum skrivast
at setaz seg í samband við bretska konsulin í Føroyum, Tunnas Hanus Dam, men heldur ikki tann vegin bar til at koma nærri einari staðfesting av, hvør og hvar pápin var. Tað píndi meg alla tíðina ikki at
annað var. Teir vildu ikki slaka, um brekkan mangan møtti. Og gleddust so um verkið, tá bøur ávøkst bar. Við stokkum og við vevi varð virkað mangt eitt plaggið. Úr lítlum mangan stórverk frá hondini varð [...] meira fekk. Í virðing teirra minni í dag vit vilja æra. Um ei vit duga skilja, hvat lagnan teimum bar. Tó fátæksligt var inni, vit víst enn kunnu læra, at virði hevur annað, enn tað, bert eygað sær. ej
1970, søkti eg um at sleppa tann vegin. Hetta bar tó ikki til, og so endaði eg umborð á Hvidbjørnen, sum sigldi við Føroyar, sigur Jens-Kjeld Jensen. Tað bar kortini ikki til at liva at áhuganum fyri fuglum
bert at brúka 184.900 krónur av pengunum, tí tá árið var farið fall játtanin burtur. Vinnumálaráðið bar síðan eina umbøn um eykajáttan á 300.000 krónur í fíggjarnevndina vegna Skráseting Føroya í september
vitjaði kongurin innan dansibandstónleik. Christer Sjøgren í Føroyum, og Elis Poulsen fegnast um, at tað bar til at fáa hann til Føroya at syngja. - Seinnu árini hava nógvir norðurlendskir dansibólkar vitjað
Varðagøtu ein morgun, tá eg var trý ára gamal. Eg vildi sleppa at lyfta hongslið upp frá, men mamma, sum bar meg, hevði ikki tíð at tvætla, tí hon skuldi til arbeiðis. Eg bleiv hysteriskur. Hvønn eginleika hjá
