Spurdur, hvat føroysku politikararnir serliga kundu verið stinnari til í sambandi við fjølmiðlar-nar, svarar Per, at nógv høvdu havt gott av at sett seg niður og funnið út av, hvat tey veruliga hava upp

tí týdningarmikið, at fjølmiðlarnir tryggja, at banalitetir av málum ikki fáa høvuðsyvir-skriftir-nar (tíðinda----flutningurin minnir í fleiri førum meira um slatur), men at settar verða dagsskráir við

útlendskar fjølmiðlar er hann givin við, illa royndur sum hann er av hesum. Tá vit fara niður trappur-nar, biður hann tygara útsenda koma inn í kjallaran at skoða framkomnu útgerðina, ið er við til at fáa

fyrstu fundirnir, sum vóru hildnir, vóru útifundir. Her var neyðugt við onkrum, sum fangaði áhoyrarar-nar, og tí var nógvur sangur og tónleikur brúktur. At nýta "syndug ljóðføri, so sum guittar, mandolin,

innan stovnin størsta partin av lívinum og er hægsta ynski mítt, at Postverkið klárar avbjóðingar-nar, ið liggja fyri framman. Her verður neyðugt, at stig verða tikin, ið kosta pening og krevja politiskan

fóru í holt var at fáa okkum limaskap í Nordisk Amatørråd ? NAR ? tí her sóu vit møguleikar at skipa fyri skeiðum saman við teimum ? og NAR, ið fekk stuðul frá Nordisk Ministerråd, hevði møguleika at stuðla [...] stuðla okkum peningaliga ? og at skaffa okkum skeiðleiðarar. Og tann 31. mei 1980 gjørdist MáF limur í NAR og hjástødd í Bø í Telemark í Noregi við hesa løtu vóru undirritaði og Oddva Nattestad. Minnist at [...] Olivur Næss ringdi til okkum tann dagin, og tá ið hann fekk at vita, at føroy-ingar nú vóru limir í NAR, fór Merkið í Sjónleikarhúsinum í Havn í húnar hátt. Vit høvdu ikki nógvan pening um hendi ta fyrstu

til arbeiðis. Um Bussleiðin bleiv útbygd, kundu vit varðveitt grøn øki í býnum, spart slit á vegir-nar og samstundis fingið reinari umhvørvi við minni bilosa og dusti frá slitnu vegunum. Um helmingurin

Inge er sum altíð, ógvuliga lættur og óformellur. Hevur tú hug at uppliva Hans Berntsen hesar dagar-nar, so ert tú vælkomin til eitt ella fleiri av tiltøkunum. Hans Berntsen leggur stóran dent á at kunna

. Í stóran mun snýr almenna orðaskiftið seg um, hvussu stórar ymisku rakstrarjáttaninar og íløgur-nar á landsfíggjarlógini eru. Í minni mun verður kannað og mett um, hvat borgarin og samfelagið fáa burtur

um. Nú eri eg ikki so lættur á mær og heldur ikki blaðungur, so eg sá skjótt, at tær ungur dam-ur-nar, sum við okkum vóru, vóru bókstaviliga lættari enn vit mannfólkini, sjálvt um tvær av teimum vóru við