far ei frá mær! So eg biði nátt og dag. Jesus, bróðir! ver tú hjá mær! Leið meg heim mín síðsta dag. Guds friður hvíli yvir minni hennara. Símun P. Poulsen

allarhelst er tað nóg mikið av musikki haruppi. Ímeðan liva minnini um teg víðari í mær, í takksemi til Guds, sum gav mær høvi at uppliva teg her. Napoleon Smith, bróðursonur tín

mátti taka ábyrgd av familjuni, og tað gjørdi hann í størsta álvarsemi. Otto tók eisini sína trúgv á Gud í álvara og vísti við sínum lívi tað, sum svaraði til hansara trúgv. Eg fari at minnast Otto sum vin

og tøkk. Hann var ein Guds merkis­maður, ein andaligur vegleiðari og ein faðir anda­liga sæð fyri meg, sum hann var fyri so mong onnur. Minnið um Osvald bróður, hirðan fyri Guds fólki og evangeliumsboðaran [...] mongum møti­gestum - eru signaðar og lívg­andi at minnast afturá ígjøgnum so mong ár. Sam­talað varð um Guds orð og eisini tað, sum hoyrir til dagin og vegin, sum sagt verð­ur. Eitt heilt serligt við hesum løtum

lívsjáttandi heilt til tað seinasta. Nú svevur likamið hjá Oliviu undir grønum flag, meðan andin hvílir í Guds nærverðu í Paradísi, til tey aftur verða sameind á tí stóra uppreistrarmorgni. Ærað verið minnið um

Martin og Hanus við familju, sum so trúliga hava vitja mammu tykkara, er saknurin og tómrúmið stórt, má Gud styrkja og hjálpa tykkum í sorgini at koma víðari. Góða Oddjó, mitt í sorgini er tað so mangt, sum [...] mítt er í himnalondum? Hví siti eg og stúri, tá vinir svíkja meg og eina eg í oyðimørk má standa? Gud stýrir míni lagnu á øllum mínum veg, brátt fríar hann meg úr øllum vandum. Minnini goyma vit.

ind i Himmerig. Der at leve, der at bo I en evig fryd og ro. Gud, lad mig altid elske dig, Du som beder godt for mig. Gud vær min ven, Gud hør min bøn Og det for Jesus skyld. Amen Lítið bil seinni slepti

okkara barnaheimi; og síðst, men so sanniliga ikki minst fyri tær bønir tú sendi upp til hin livandi Gud. Eitt sum hevði tín stóra áhuga, var urtagarðurin sum tú var sera glað fyri, og sum tú røkti fyrim

Kavin dettur so hvítur niður og fjalir foldina, alt er so ómetaliga vakurt. Tú plagdi at siga, bert Gud veit hvat kavin goymir. Boðini eg fekk tíðliga í morgun, dugdi eg illa at trúgva, »Nancy er farin«

eina heilabløðing. Vit høvdu ilt við at skilja, at hann ikki skuldi vera saman við okkum meira. Men Gud, sum øllum ræður, veit hvat hann ger, vit skilja ikki hansara vegir, men vit kunnu bara seta alt álit