fyri himmalljósið bjart, tøkk fyri dagligt breyð. Hvønn dag, hvørja nátt og hvørja máltíð legði tú í Guds hendur við bøn. Abbi tú ert ein maður ið vit koma at minnast við virðing og kærleika, tú legði nógv

hetta var fyri 2 árum síðani, tá ið hann var til umlættingar her í heimbygdini. Ogur síggjast aftur. Gud signi tykkum øll sum eftir sita, Disan, Tummas, Heidi og børnini. Eg vil enda minni um mín elskaða

arbeiddu saman í 13-14 ár, og vísti tú kærleika, umsorgan allastaðni har tú vart. So skal eg biðja Gud um at styrkja tíni kæru í sorgini - Steinbjørn, Helena, Sonni og børnini, og systrarnar við familju

mikið væl fyri út, at nú kundi tað bara ganga tann rætta vegin. Men so var ikki. Okkara vegir eru ikki Guds vegir. Saknurin er stórur. Hon fylti so nógv í okkara lívi, og tað er ikki tað sama at koma inn í

Her, og seinni í ymiskum øðrum samanhangi, bleiv hann serliga kendur sum kvøðari og kvæðaskipari av Guds náði. Uttan at ganga nøkrum øðrum ov nær var tað neyvan nakar av teimum mongu góðu kvøðarum sum annars

tínum og Dánjalsa lívi varð tá tit fingu Sámuel, Lyftis sonin. Tit ynsktu tykkum so nógv eitt barn, og Gud gav tykkum eitt lyfti um, at tit skuldu fáa ein son. At tit so stutta tíð eftir eisini fingu lítla

hin ævigi Gud, og her niðri hinir ævigu armar. Máttu hesir armar hildið tykkum uppi í komandi døgum, tit børn og barnabørn, Jógvan, Gerhard, Elfin, Maria, Eileen. Vit hugsa um tykkum. Takk og Gud at tú frelsti [...] okkara práti. Tú var eisini so gávumild, skuldi altíð okkurt. Tú fórst ongantíð út aftur við ongum. Gud elskar ein glaðan gevara. Deyðin kemur altíð óvæntað, halda vit. Men gott at sleppa so stillisliga

ommubørnini, kann ikki metast við okkara, tí tit hava mist tykkara konu, mammu og ommu. Má tann góði Gud og frelsari okkara, Jesus Kristus, troysta tykkum og halda Sína verndarhond yvir tykkum í komandi døgum

gott og kanst hvíla teg heima hjá Gudi. Vónandi haldi eg eisini út, so eg eisini kann koma heim til Gud og tá skulu vit síggjast. Eg vil ongantíð gloyma teg. Takk fyri alt. Hetta kórið dámdi tær væl og nú

var eitt fet móti onkrum betri. Tí passaði hetta danska orðatakið so væl til hennara lívs­fatan: “Gud give mig sindsro til at acceptere de ting, jeg ikke kan ændre. Mod til at ændre de ting, jeg kan –