orð til Jóannes bónda um "...attur at taka við felagsarbeiðinum til frama firi tað gamla Førjamál." Bóndin kundi tó ikki geva seg. Hann helt fram við sínum stavnhaldi. Í blaðnum "Fuglaframi" hjá bróður sínum

hjá formanninum í Ferðslutrygd hóskvøldið, var so illa farin, at hann mátti avlívast á staðnum. - Bóndin, Árant, kom framvið og skjeyt seyðin, sigur Rúna, sum hevur tikið myndirnar, vit prenta saman við

blómandi umhvørvum ? á sama hátt sum ein jarnsmiður tók sær av at smíða, har nakað var at fáa, og bóndin, sum tók sær av neytunum, ið pløgdu jørðina. 11. september og skapandi stættin Alt er ikki rósureytt

siga lagdur í oyði og einasta farleið, brúgvin, ið tey høvdu stríðst so nógv fyri, fór í stóru ánna. Bóndin segði øll seks arbeiðsfólkini upp og konan fór til Auckland at vinna sær pening, har hon búði í einum [...] settu okkum at hyggja eftir tíðindasendingini. Glopraregn og vatnflóð í stórum parti av landinum. Bóndin ringdi og spurdi um vit høvdu tað gott. Vit søgdu sum var, at her var ikki dropin komin niður. 1500 [...] niðast í dalinum tætt við strondina og bjørgini báðumegin. Garðurin hevur gingið arv í arv í 150 ár. Bóndin vil ikki siga hvat vinnulívs- og frítíðarfólk hava bjóðað honum, men heldur brosandi fyri at »pengar

skulu drekka eina kannu av vatni um dagin. Meir av hasum, Jóannes! Bjørn Kalsø, fiskimálaráðharri: Bóndin úr Syðradali skuldi brádliga leggja fiskimonnum lag á. Men síðani hevur eingin sæð ella hoyrt til

spurningurin um ábyrgd og skyldur hjá tí einstaka bóndanum, er neyvt tengt at ognarviðurskiftunum. Eigur bóndin festi, kann hann seta tað í pant og klárar hann ikki sínar skyldur, fer hann á heysin og kann missa

á Stóru Dímun. Tað er komið fyri fyrr, at næstan oyðið er við lunda inntil fleygingin byrjar, so bóndin hevur framvegis vónir um, at árið fer ikki at roynast eins illa og í fjør. Eitt miðalár verða eini

Ikki slepst undan at nevna Thorstein Petersen og Jóannes Patursson, sum báðir ávirkaðu meg nógv. Bóndin fyllir kanska minni í dag, enn hann gjørdi tá. Einum manni sum A.C. Evensen havi eg fingið stóra

okkum, at marmennlar eru á havsins botni. Teir arga okkum, krøkja agnið av, tá ið vit liggja á miði. Bóndin tók sín marmennil heim til húsanna og hevði hann hjá sær. Hvønn dag risti hann kross fyri honum, [...] fiskur undir bátinum, gjørdist marmennilin kátur og leikaði í. Ein dagin, teir fóru á flot, hevði bóndin av misgáum ikki rist krossmerkið fyri marmennlinum, og komnir út á mið leyp marmennlið aftur í dýpið

í fyrsta lagi at vit skuldu gerast sjálvbjargin við mjólk frá okkara neytum, og í øðrum lagi at bóndin skuldi fáa maksimala úrtøku úr mjólkini. Hetta hevur Eirikur rokkið so ruddiliga. Og ikki bara tað: