starvsfólkahópinum. Sjálvrannsakan Armida Russel hevði skipað sína kanning undir yvir-skriftunum Høvd, Hjarta og Hendur fyri at lýsa, hvussu vit fyrst mugu skilja ymiskleikar hvør hjá øðrum fyri síðani at rúma
stórleika. »Hann veldisverk hevur útint við armi sínum, og hevur spreitt sundur hini hástóru í hugsan hjarta teirra. Høvdingar hevur hann rindað úr hásæti niður og sett lítisverd hátt.« Hugsa vit okkum um,
Magdalena gongur eisini í flokkinum. Ósjónliga Magdalena, tung og grá. Eingin veit, at í hennara hjarta brennur ein eldur, sum er eins bjartur og hjá hinum. Hon vil síggjast. Hon vil hevnast. Hon vil,
av sær sjálvum renna kendu orðini hjá Augustin einum í hug: »Gud, tú hevur skapt okkum til tín, og hjarta okkara finnur ikki frið, fyrr enn tað hvílir í tær«. Tað er tí óneyðugt at royna at prógva, at Gud
og høgt til lofta í smíðstovuni, men tignarliga varð sungið, og goymdu fleiri henda ljóm í sínum hjarta restina av ævini, og enn í dag minnast fólk henda fraga sang hjá Poul Jacob. Mong yndisljóð eru sungin
Tey eru mær en góð troyst, nú tú ikki ert her meira, og fari eg altíð at goyma teym væl í mínum hjarta. Og tú, góða Solveig. Tú hevur mist tað dýrabærasta, tú átti. Tit hava verið gjøgnum so nógv saman
samstundis var tað síðstu ferð vit sóu Snæbjørg á lívi. Snæbjørg var eitt gott menniskja við einum stórum hjarta og altíð var hon so gestablíð. Hon var góð við meg, Arna og genturnar og vit sakna hana ómetaliga
nevniliga at isolera seg ella bert síggja heilt avmarkaðar samstarvsmøguleikar. Hóast nógv uppá hjarta og siðiliga og vælmeinandi framførslu so tykist formaður Tjóðveldisfloksins ikki at megna at fáa
tað vita tit væl, men sannleikan tola tit ikki at hoyra. So er tað nakar ið onki annað hevur uppá hjarta uttan at rópa bøøø, ja so er tað tú og tínir líkar. Tað tú kastar eftir Javnaðarflokkinum og Sam
uttan Guðs hjálp. Tað er ein, ið ikki roknar við Guði, tí sum sálmaskaldið sigur í sálma 141: »Í hjarta dárar siga: Ei nakar Guð er til!« Tá ið Jesus sigur hesi orðini, sigur hann tey um ein ríkan, um
