ir, sum eisini skuldu við aftur, gingu til Funnings. Teir sóu slóðina eftir meg og høvdu gingið, hagar sum eg hevði sitið á Eiðisskarði og roynt at etið eitt sindur. Men teir hildu lítið vera komið niður

seinastu árini. Sum umrøtt í Sosialinum herfyri er ein onnur familja av Argjum við børnum flutt út hagar at búgva í eitt ár. - Í dag er støðan hon, at vit eru níggju fólk í oynni, og miðalaldurin er bert

vegasambandi hagar, og tí hava fólk heitt á myndugleikarnar um at gera eina tunnil yvir í staðið, har atløgubryggjan eftir ætlan kemur. - Onkur hevur nevnt møguleikan at gera ein veg hagar gjøgnum líðina

aftur. - Ferðavinnan tók seg eisini upp, og áðrenn nakar veruliga grunaði tað, vóru nógv fólk komin hagar at búgva. - Vit halda hinvegin, at tað bara ber til aðrastaðni í verðini, men ikki hjá okkum. Slíkt

liggja í hálvanannan dag í Seyðisfirði, har høvið verður at fara í land og taka egnan bil við og koyra hagar einum lystir. Síggið víddirnar, stórfingna mánalandslagið og baðið í heitum keldum. Búgvið umborð

nýggju ferju komandi ár og skúvoyingar mugu bíða tvey ár aftrat, áðrenn ein nýggj ferja fer at sigla hagar av Sandi.

gera nýggja atløgubryggju í Svínoy,og hevur eitt øki yviri í Havn verið tað sum bygdarfólkið ynskir. Hagar skal sjálvandi gerast vegur ella tunnil, men enn fæst eingin at siga, hvør loysnin ið verður vald

Grønland, sama breiddarstig sum Føroyar, ein fjórðings snúðning vestur eftir á knøttinum. Nær flutti tú hagar? Eg flutti í apríl 1997. Hví flutti tú til Kanada? Mær hevur altíð dámt at liva á markinum millum

mosturin, Jenny, seinni á árinum giftist inn í grannahúsini við Kaj Thomassen, flutti Sóley við henni hagar at búgva. Tí vuksu børnini hjá Jenny og Kaj og Sóley upp sum systkin. Fyrstu ungdómsárini var Sóley

Hvalba. Vit vóru jú eisini farnar til Suðuroyar at uppliva okkurt, so fleiri okkara vildu sleppa hagar. Trupulleikin var, at tað var so langt at ganga, og vit kendu heldur ikki leiðina. Men so vísti tað [...] ganga. Vit høvdu verið inni hjá Josefinu í Trongisvági, tá ið vit fóru til Hvalbiar, so vit fóru inn hagar aftur. Men tað var so grúliga langt at ganga inn í botnin, og vit vóru móðar og illa svøvntar. Men [...] Hvalba. Vit vóru jú eisini farnar til Suðuroyar at uppliva okkurt, so fleiri okkara vildu sleppa hagar. Trupulleikin var, at tað var so langt at ganga, og vit kendu heldur ikki leiðina. Men so vísti tað