rættur av ymiskum grønmeti, ið frammanundan er stokt (sauterað) hvørt sær í olivinolju. Hetta fær meg beinanvegin at viðmæli fólki (serliga tykkum vaksnu) at síggja herliga teknifilmin frá Pixar og Walt
verið í heimbygd síni uttan at hann so mikið sum fekk boð og harvið møguleika at hjálpa. - Eg kendi meg ógvuliga skuffaðan. Á Alarmcentralinum pástóðu teir tveir dagar frammanundan, at alt skuldi virka,
venjari í Fuglafirði næsta kappingarár. - Eg havi avgjørt, at eg haldi ikki fram. Eg havi gjørt upp við meg sjálvan, at eg havi ikki tíð til starvið. Og um ikki eitt øgiliga gott tilboð kemur, so verið eg ikki
væk realiseret utten latterlige komplikationer. I de to-tre sidste maaneder han levede, var han meget syg. Det var fremskredet tuberkulose, men han afviste det som “lidt slim paa lungerne”, plejede sig
fyri meg, eisini. Men handilsmaðurin pástóð, at eg skyldaði honum kr. 1200. Men hetta fekk eg einki burturúr og mátti afturat tí gjalda Janus Djurhuus kr. 200 í ómaksløn. Handilsmaðurin gjørdi meg húsvillan [...] inn til mín morgunin eftir. Tjaldrið skuldi fara norður til Havnar. Ein dani var skipari. Marius bar meg so á bakinum oman til skipið og umborð. Eg kom at liggja á einum beinki har umborð. Vit fara av Vági [...] beinki. Eingin hugdi til mín. Nú kemur ein maður inn. Hetta er Jakku við Stein. Hann kemur at tosa við meg. So spyr hann, um eg hevði fingið nakað at eta. Nei, eingin hevði talað um tað. Tað skuldi hann orðna
rakti beinið á mær. Eg fekk eitt opið brot, og øll høgra lið var illa løstað. Teir kundu ikki koyra meg í lugarið, tað var ov trongt. So eg varð lagdur á eitt flekiborð frammi undir bakkanum. Sjógvur gekk
Hann bað meg koma við sær við Hurrycane ístaðin, og eg fór við honum yvir á Eysturlandið. Vit vóru ikki meira enn farnir av Havnini, tá skonnartin við Georg Hansen kemur á Havnina at taka meg við. Men
Haraldssund: ? Eg havi glett meg so longi til at sleppa í skúla, sigur seks ára gamla Alberta, sum er ein avbera fitt og skilagóð genta. Serstakt við henni í mun til onnur, sum eisini eru farin í fyrsta
hittust aftur, eftir at vit ikki høvdu hitst í eini 20 ár, tað mundi ikki vera síðani 1942, minnist meg rætt, tá ið vit báðir gingu í einum protestantiskum fólkaskúla í Havanna. Heilt frá byrjanini var Korda
sum vendir sær til tvey ár eldri Sinner. - Tað er sera serligt fyri meg. Vikurnar, eg eri her, eru ein framíhjárættur, og eg kenni meg heima her. Sinner royndi til fánýtis at fáa fatur á spanska kappingarneyta
