Riing! ... Riiing! ... Riiiing!! Hjarta dukar í bringuni, sveittutu hendurnar knýtast, so knúgvarnir gerast kritahvítir. Elling stendur sum nelgdur í gólvið og starir at telefonini. Hann er um at bresta [...] Elling. Eg skíti á, um tað er lygn!?, rópar tann ovurspenti Kjell Bjarni og fer beint inn beint inn í hjarta hjá áskoðarnum ? bæði tí Bárður Persson sær út til at kenna seg so væl í leiklutinum, og tí tilveran

komin saman um jólatræið í blaðhúsinum, har dansað varð um jólatræið, meðan børn og vaksin sungu av hjarta. Tað hoyrdist heilt niðan á Hamaran, tá børnini trampaðu til sangin um Nissumammu og Nissupápa ?

komin saman um jólatræið í blaðhúsinum, har dansað varð um jólatræið, meðan børn og vaksin sungu av hjarta. Tað hoyrdist heilt niðan á Hamaran, tá børnini trampaðu til sangin um Nissumammu og Nissupápa ?

fólk ? gangi eg sjálvur út ífrá ? kallað seg »normal« og betur virkandi ? hava ein heila og eitt hjarta ? munurin á teimum, og teimum menningartarnaðu er, at tey menningartarnaðu hava rættin til tað sama

fóðurleveransan er støðug. Sum vituligt er, kátt lær høvur av fullum maga, og leiðin til mansins hjarta gongur ígjøgnum búkin. Verður leskað hóskandi, er ongin vandi fyri, at tær gera uppreistur og bróta

frá einari av konsertunum í januar í Norðurlandahúsinum. Stones in My Pocket er eitt inniligt og hjartaligt lag um at elska og hvussu trupult tað er. M.a. syngur Lena The only way I know how to live is killing

teimum, sum altíð eru klár at rætta eina hjálpandi hond - oftast, uttan at vit onnur vita av teimum. Hjarta á røttu stað Tað var ein samd nevnd, sum í ár hevði valt at lata Absalon Matras av Norðoyri Ársins

hana í Barbaru, Blue Bird og onkrum øðrum við. Góða Adelborg. Tú hevði so nógvar dygdir og stórt hjarta. Hýsti leikarum allastaðni frá, ið komu til Klaksvíkar. Gomlu mammu tína hevði tú umsorgan fyri,

Ryggshamar í Vági 70 ár. Adolf er uppvaksin og búsitandi í Vági, og Vágsbygd hevur altíð staðið hansara hjarta nær. Tá ið ein er fyltur 70 ár, hevur ein sjálvsagt upplivað eitt sindur av hvørjum, bæði av góðum

eg tað ógvuliga gott, sigur Herborg. Við gleði minnist hon aftur á øll tey, sum tóku hana at sínum hjarta, tá hon blaðung varð noydd at flyta so langt frá heimlandi sínum. Helt øll vóru deyð Herborg er ógvuliga