Eg bleiv skakkur tá sonur mín ringdi til mín og segði mær at Sommer systkinnabarnið, var deyður. Tað var sum alt steðgaði upp, eg fór útum, skímingin var í fer við at dempa hesa so vøkru kavakløddu bygd
bert var innlagdur fáar dagar á Landssjúkrahúsinum, áðrenn hann doyði. Stutt eftir at Tummas var deyður fyri 2½ ári síðani, gjørdist Sigbjørg sjálv illani sjúk. Við síni positivu lívssjón tók hon tó ringu
Tað eru tey ræðuligastu boðini eg nakrantíð havi fingið, ið eg fekk hósmorgunin, at tú Rói var deyður. Tað kundi ikki bera til, tí hetta hendir ikki í okkara familju, havi eg hildið í langa tíð. Tað kundi
vinir og manning hugnaðu sær við práti og sangi til út á kvøldi. Vikudagin seinni vart tú knappliga deyður. Alt rundan um teg varð tagnað, alt kendist stilt og eingin fann orð fyri hesum sorgarleiki. Vit
at vita, hvussu sjúkur tú var vorðin. Eg hugsaði at skriva tær eitt bræv, men ov seint, nú er tú deyður. Heilt óskiljandi er tú tikin frá okkum, tú, sum skuldi átt nógv góð ár eftir, um vit mannabørn ráddu
Fyri einans 3 árum síðan átti eg eisini ein langabba og eina langommu við Gjógv. Øll blivu tey yvir 90 ára gomul . Gigomman á Tvøroyri og langomman og langabbin í Hvalba blivu øll 79 ára gomul. Nú eru
Føddur 16. september 1920 og deyður 4. juli 2018. Á okkara 30 ára brúdleypsferð í Grikkalandi bórust boðini, at Johannes Andreas Næs var farin, 97 ára gamal. Eftir eitt langt og virkið lív var “eikin” [...] fingið at umsita. Ein viti var hann, sum vísti burtur frá sær sjálvum, til hansara, sum fyri hann var deyður og upprisin, Jesus Kristus. Rímiligt fyri Johannes, átti hann Trúboðan, sum hann eisini var blaðstjóri
reypaðu av sínum avrikum. Á veg heimaftur komu teir eina ferð enn fram við Jim, sum framvegis lá sum deyður. Teir lótu hann liggja og lótust ikki um vón. Klokkan hálvgum fimm henda morgunin varð Jim funnin
her, sjálvt um vit ikki fáa svar og góð ráð aftur. Góði abbi: (Dánjal Petur Eliasen, f. 18.01.1914, deyður 10.12.02). Sjálvt um abbi doyði líka tveir dagar undir tveimum árum áðrenn omma, so følist tað a
Hanna høvdu sæð hvørt annað. Danmark var jú hersett, so hon visti ikki, hvørt hann var livandi ella deyður. Tá Petur at enda steig fótin aftur á danska jørð, visti hann helst ikki, hvørji ráðini vóru til
