Høgni Mohr dugir skrivikynstrið sum fáur. Tak bara blaðgreinina, sum hann skrivaði um kjakfundin um samkynd, sum Miðflokkurin skipaði fyri á Hotell Tórshavn í november í fjør – ein blaðgrein, sum má roknast
løtuni, so er tað støðan hjá teimum samkyndu, har ið framstandandi embætisfólk, føra alment fram, at samkynd ikki áttu sloppið at undirvíst í fólkaskúlanum ella arbeitt í barnagørðum. Og so sigur sami maður
Havi av serligari orsøk ikki kunnað svara høvundanum av greinini »Samkynd og samlevnaður«. Men fari eins og hann, at loyva mær at koma við mínum hugleiðingum um fortíðina og løgnu hugsanum og spádómum
óupplýstir, tilafturskomnir og homofobiskir oyggjabúgvar. Hetta, hóast uppskotið um at leggja samkynd afturat diskriminatiónsparagraffini endaði við at blíva samtykt í løgtinginum. Tað tý
so ónatúrligir, so niðurgerandi, (tí menniskja er krúnan á skaparverkinum) og so nýtir rørslan “samkynd djór” í ólavsøkuframsýningini, fyri at stimbra upp undir sín “samleika”. Eg harmist sáran, og í ein
Harumframt hava teir skrivað sangir um seigligar bóndur, um kvinnur, sum ongantíð fáa nokk, um samkynd og um annað, ið ikki verður viðgjørt dagliga í føroyskum tónleiki. Heilt galið eru teir ikki farnir
Sjálvt um javnstøðulógin í sínari tíð elvdi til líka stórt politiskt kaos, sum lógir um samkynd gera í dag, so hava flestu flokkar á tingi góðtikið kravið um, at kvinnur eisini skulu vera virknar í politikki
fólkabólkur, men knappliga brast bumban, sum gjørdi, at fólk kendu seg beinleiðis forfylgd – bæði samkynd, litt fólk, trúgvandi og humanistar, sigur Gunnvá Zachariassen, sum tó saknaði listarliga ískoytið
‘skeiv’ í alra eygum og so framvegis, fingið Sólborg í blekkhúsið. At hon hevur vart minnilutabólkar, samkynd og tey, sum onkursvegna blivu umrødd uttan nøktandi virðing, bleiv ov nógv fyri Sólborg, sum aftur
av, at málið er malplaserað og temmiliga nógv maximerað. Hvat verður tað næsta, samkynt parlag, samkynd giftarmal, ættleiðing, fría fosturtøku og so framvegis? Eru tað loyndar kreftir og ætlanir, sum eru
