snørini stóðu leys frá skipinum. Skoytti uppí snørið Mær dámdi at hava fleiri húkar á teininum, men okkum dámdu ikki at hava hesar nylongreiðirnar tá. Skiparanum dámdi betri tær gomlu greiðirnar við
fingið íblástur av ártúsundar sivilisatión. Hesi orð ríkaðu málið og gjørdust sum fráleið ein partur av okkum sjálvum, okkara mentan og samleika. Hetta sá Rikard Long, sáli, men ikki okkara blindu puristar
út í luftina hendan dagin, betri var tað ósagt: ”Ísland er tað einasta land í verðini, sum virðir okkum sum tjóð.” Hvat skal man siga til slíkt tokusnakk? Og enn einaferð er orðavalið misvísandi, tí
ella ei, men um føroyska samleikan sum tjóð. At vit eru í ríkisfelagsskapi við danskarar, ger okkum ongantíð til danskarar fyri tað, og tí er eingin meining í, at vit nú skulu seta á stovn okkara
hava sæð í seinastuni við millum annað flytanini av Strandferðsluni. Tað er ómetaliga harmiligt, at okkara løgtingsumboð úr Suðurstreymi sita og sova, meðan alt verður flutt út Havnini, peningur eins
og vilja geva einum turrum boðskapi flog. Tað var ikki okkara ætlan at bjóða enskum orði inn til okkara at vera, men bert at brúka eitt alkent orð, júst sum tá vit bjóða Clinton at røða okkara millum
hava. - Men sendistovur og ambassadur eru tvey orð um sama fyribrigdi. - Ja, men vit leggja okkara egna týdning í heitið sendistovur. Vit siga jú eisini um okkara aðalstýrir, at tey eru ministeriir
sinum fyrr sama ár, nevndi eg eisini ónøgdina millum javnaðarfólk, at vit einki høvdu at spegla okkum í meira. Og tann spegilsmyndin er als ikki blivin betur síðan tá, men bara versnað. Eg umhugsaði
veljarum. Sjálvsagt skal Merkið í húnar hátt í Reykjavík, og sjálvsagt skulu vit hava ta tign, sum okkum tilkemur sum tjóð. Hesum virkar løgmaður fyri. Tað álit hevur undirritaði á honum. Men at viðgera
hvat tey halda ella kenna. Við sjeymílaferð víðka vit ein gráan geira av málsligum høpisloysi um okkum. At almennir stovnar apa seg eftir teimum, ið standa fyri hesi broyting, líkist ongum. Hetta er
