Pál weihe
Formaður, Fyribyrgingarráðið
Afturlítandi má eg viðganga, at tá lýsingarstovan vísti mær uppskotið um at seta enska orðið ”live” inn í tekstin, tók eg undir við tí. Grundirnar hjá mær vóru at ”live” eftir míni fatan ikki var ein partur av tekstinum, men at rokna sum ein partur av myndaheildini í lýsingini. ”Live” hevði týðiligt frábrigdi í tekstinum, tí tað var skrivað við aðrari skrift og við reyðum. Hetta orðið, sum flest allir ungir føroyingar kenna eins væl og teirra móðurmál, skuldi spæla upp á tess margfaldu týdningar á enskum: bæði boðsháttin, ynskisháttin og lýsingarháttin. Ella á føroyskum “liv!”, “tú livi” og “livandi”.
Kann vera, tú hevur rætt, at onkur, møguliga mong, hava misskilt lýsingina, men tað er so prísurin, vit mugu gjalda, tá vit royna at vera ”fiks” og vilja geva einum turrum boðskapi flog. Tað var ikki okkara ætlan at bjóða enskum orði inn til okkara at vera, men bert at brúka eitt alkent orð, júst sum tá vit bjóða Clinton at røða okkara millum.
