Sonja Jógvansdóttir sigur seg stuðla samgonguni, og eftir øllum at døma man Annika Olsen kenna seg sum part av andstøðuni. Annika Olsen hevði ikki varafólk fyri seg í tinginum, og tí hevði hon "clerað" við

Fleiri vildu upp í part. Men í seinasta enda stóðu bert Finnur Helmsdal og Annita á Fríðriksmørk sum avsendarar av uppskotinum um at »skoyta kynsliga orientering« í mannamunsgreinina í revsilógini. John

landsstýriskvinnan í mentamálum. Mentanarraðfesting í einum landi er ofta máld í mun til, hvussu stóran part av bruttotjóðarúrtøkuni eitt land nýtir upp á mentan. - Mentanin er á støði við onnur norðurlond,

á Eysturskúlanum í praktikk. Hon hevur aktiv í Tjóðveldisflokkinum seinastu átta árini. Ein stóran part av hesari tíðini hevur hon verið formaður fyri Unga Tjóðveldið, sum hon eisini var við til at endurstovna

in av hennara lívið, og passaði so væl til Ansu, og tað sum hon stóð fyri. Hon hevði upplivað sín part av bæði frøi og harmi, og hóast tað var hon trygg og opin um tað, sum hon trúði uppá, at í Guds hondum

sum er, at skulu fleiri rokningar sendast út til tað privata, so má tað almenna samstundis bera sín part, við sjálvt at spara minst líka nógv í sínum rakstri. Skilagóðar sparingar Tað verður skotið Fólk

fiskiskap. Mogens S. tók salt á Drelnesi, har einasta saltsøla í landinum var tá. Bæði bátar og og mein­part­urin av fólkinum var úr Suður­oynni. Tá ið so alt var kom­ið um­borð, var farið avstað til Grønland

við sær. Tað hevði víst seg ígjøgnum árini, at tað bar ikki til at hava ein fastan kokk fyri fullan part, tá ið mann var so fámentur. Tískil komu vit aftur at landi til útkaldan fýr og ongan tilgjørdan mat [...] fiskimonnum hesi árini. Teir vóru fleiri enn 1.000 mans og eisini kvinnur, sum fóru til Íslands stór­an part av fimmtiárunum. Seinna­partin av fimmtiárunum byrjaði endurnýggingin av før­oyska fiski­­­flot­an­um

gomlu Føringa­havnina, og út í móti innsiglingini til Føroyingahavnina. Henda skúr innrættaði eg ein part burtur av til at búgva í. Her var køkur, eitt rúm til manningina at sova í og eitt kamar til tann

okkum, sum ungir vóru, gekk tíðin á ymiskan hátt. Vit vóru nógv í landi, so vit komu at kenna ein part av býnum. So var farið avstað aftur. Veðrið var hampuliga gott. Vit vóru so í Ravnsoynni um Ólavsøkuna [...] kallaðist Caribia, sum frysti fiskin umborð. Nú bleiv knossið minni, og man slapp frá at standa ein stóran part av náttini og gera reint. Men hetta vardi stutt, og farið var aftur til knossið at virka fiskin sjálvir