góðu vinmonnum her í bólki 3 á Virkni. Gott ár í millum, at tit sovnaðu burtur. Fyrst Búgvi, tær á mangan hátt so líkur, og síðani tú Trúgvi. Tit báðir vóru við at leggja grundarstøðið og megnaðu at ríka [...] annars tengdur at hjálp til alt. Men vit fingu annað at síggja og uppliva. Hvussu nógv ein kann siga/fortelja uttan orð, hvussu ótrúliga væl tú dugdi at brúka alt uttan um teg, ið eygað bar við fyri at beina [...] talsfólk fyri onnur búfólk, ið ikki so væl kundu svara fyri seg. Títt ótrúliga lætta lívslyndi og tín humor, ”svartur” við hvørt eisini, megnaði tú sum fáur at breiða uttan um teg. Ja óiva tín stóra yvirlivilsis

Gud gav tykkum eitt lyfti um, at tit skuldu fáa ein son. At tit so stutta tíð eftir eisini fingu lítla Sigurd, var ein líka stór gleði. Vit standa spyrjandi hví tú skuldi fáa so stutta tíð saman við teimum [...] barnavælsignast. Vit vóru báðar so stoltar, eg av barninum og tú av kjólanum. Ein tann størsta løtan í tínum og Dánjalsa lívi varð tá tit fingu Sámuel, Lyftis sonin. Tit ynsktu tykkum so nógv eitt barn, og Gud [...] september, var tað síðsta eg væntaði, at fáa boð um at tú vart farin. Tú hevði verið sjúk leingi, men tað gekk so væl og tú skuldi koma heim um 4 vikur. Eg var so smátt byrjað at hugsa, hvat ein skuldi fyrireika

og góvu okkum far um klassiskan tónleik. Torkil og Inga mostir vóru so góð við okkum børn. Ikki sørt, at vit vórðu forkelaðar, tá vit vitjaðu. Um ein okkara ikki dámdi okkurt, ja, so hevði Inga skjótt [...] Tordis, Heina og Johan og familjum tykkara. Tó, tit kunnu gleðast um ta tíð, ið tykkum varð lutað at vera saman við honum. Tit eiga nógv góð minnir um ein góðan mann, pápa, verpápa, abba og langabba. [...] og hann húsini. Kanska høvdu tey eina ætlan um at flyta suður aftur á ellisárum, men tá bæði Tordis og Heini settu búgv í Fuglafirði og Johan á Kambsdali, so var ikki løgi, at tey bygdu sær hús í bygdini

æviga kærleika. Tú leið nógv av at tú ikki sá so væl longur, men álíkavæl royndi tú at binda, so tað vóru ikki so fá hosupør tilsamans. Fleiri vóru tey, ið fingu eitt par frá tær. Tað vóru ríkar løtur í tykkara [...] at royna at skriva nøkur orð um teg, góða Mása. Deyðin er hin síðsti fíggindini er sagt, og so er. Tú hevði verið sjúk eina tíð, men tað mundi fara at verða betur. Men so var ikki. Lívið var liðugt. Jógvan [...] práti. Tú var eisini so gávumild, skuldi altíð okkurt. Tú fórst ongantíð út aftur við ongum. Gud elskar ein glaðan gevara. Deyðin kemur altíð óvæntað, halda vit. Men gott at sleppa so stillisliga heim til

tað verða so, eingin veit.... men tú góða Sólbjørg var farin um sýnuna henda vakra páskamorgun. Hjá mær var tað, sum ein bumba brast. Vit standa spyrjandi, finna ikki orð, hví tú, sum var so lívsglað og [...] systrar, Edith og Fríðbjørg, sum tú vitjaði hvørja ferð, tú var niðri. Tú giftist við Hartley, og fingu tit tveir synir, Jóanes og Jákup, ið høvdu alt at týða fyri teg. Sum ung var tú djørv og røsk, tað stóð [...] manga stuttliga løtu, tá tú kom til Havnar, ella eg kom suður, vit báðar høvdu so nógv felags. Tú var ein sólstrála uttan líka, so ótrúliga gevandi, tú hevði eina útstráling, sum vermdi hvørt hjarta, tín kærleiki

skímingin var í fer við at dempa hesa so vøkru kavakløddu bygd, har høgættarvindurin streik um hamarin, meðan ljósini lýstu so vakurt hetta desembur-kvøldið við boðum um, at jólini eru í hondum. Hvør var hesin [...] saman við honum. Síðan hava vit báðir mangan tosað saman um politikk og hevði hann altíð góð ráð um okkurt var, sum hann ikki var samdur við mær í, so segði hann tað, upp á sín sera sjarmerandi máta. Sommer [...] gleddist Sommer um dagin. Frá morgni til kvøld, sólin skein oman og niðan. Eg minnist serliga væl, tá eg skuldi til at byggja húsini. Vit vóru gift og minnist eg væl Sommer segði, veit tú hvat, tit skulu fáa

na, og eg gjørdi alt sum eg var biðin um. Tú hevði einiaferð gjørt vafludeiggj, og spurdi meg um eg dugdi at baka vaflur? Eg segði ja, so spurdi tú meg eisini um eg hevði hug at baka tær, og tað hevði [...] tú við meg: Eddie var so glaður fyri jólakortið sum eg hevði skrivað . Tá sunnudagur var, so høvdu vit hamburgara til døgurða og tað dámdi tær væl. Tá eg ikki hevði tað gott, so segði tú við Rósu, hundin [...] okk­um við bomm. Einaferð tá mamma hevði brotið bein, kom tú við oman við mær at vitja hana. Tá eg vildi sleppa á bingo, tá segði tú, at eg skal bara keypa 5 plátur, drekkamunn og lutaseðlar, tí so spardi

rundan um okkum angaði av blómum, fingu vit tey tungu boð um at tú góða Siri ikki var ímillum okkum meira. Alt steðgaði upp, ein blóma var følna. Líka so bjart sum sólin skein hendan dagin, líka so nógv [...] leita heim til foreldur og syskin, sum Siri var so góð við, tit hava mist tað dýrabarasta tit áttu, má Harrin styrkja tykkum í sorg tykkara, sum versið so gott sigur tað: Frið lati Eg tykkum eftir, frið [...] sólstrála, altíð við tí góða, tú hevði so nógva umsorgan fyri øllum, ikki minst børnunum, tú tók tey til tín, sum um tey vóru tíni egnu. Vit eru takksom fyri, at vit fingu loyvi at hava teg her í útibarnagarðinum

ofta flent, tí tá Sigurð gjørdist spentur, ja so var alt á reinum froðbiarmáli. Av tí at Sigurð og Jovina vóru uppi í teim fyrstu, ið fingu sjónvarp, ja so samlaðist enn meira ungdómur inni á Argjavegi [...] Tá ið so tíðin var komin til at fara niður til hægri lesnað, ja so var ein javnan í telefonini við Sigurdjón og »tey gomlu«. Heimið á Argjavegi 51 var altíð har, og tú føldi teg altíð heima ? um tað so [...] Hin Alvalda, sum ein altíð hevði við sær, um ein bað sítt Faðir Vár. Í kirkjuni, tá ið Sigurð stóð undir børu, prædikaði Bergur um tjaldbúðirnar her á fold og so í Himmalinum. Tjaldbúðina her á jørð, hevði

Tung vóru boðini úr Føroyun, um at beiggi okkara var tikin frá okkum á so ungum aldri. Vit vóru øll, foreldur og syskin, samlaði, niðri í Danmark í konfirmatión, so tað var hart, at vit ikki kundu vera [...] skuldu ganga ár áðrenn tit endiliga fingu tað uppfylt – ein stór gáva. Hann var tín gullklumpur. Stoltleikin og kærleikin lýsti úr eygum tínum. Fótbóltur var tín stóra interessa – um arbeiði vildi, koyrdi [...] ringt orð av munni tínum, altíð klárur at lurta, um man hevði nakað uppá hjarta, og at verja ein um tað var brúk fyri tí. Eitt hjarta av gull, eitt sinnarlag so róligt, at man ikki visti av tær, fyrr enn tú