ein sjóvarmoy, kom niðan eftir Túni henda jólamorgun í einum miðaldarligum búna. Hon var sjálv ein ond úr tí heilagu skrift. Hon var so fjøggað til eins og Maria Magdalena í málningi av Timeteo Viti við
mínar hitta skal Har sál mín alla tíð skal verða eg sigi verð og fold farvæl Vár Drottur tak tú mína ond og míni kæru verj tín hond Uppi í Trøð 18. sept. 2003 Viggo Johannesen.
politiski veruleiki føroyinga viðv. ES? Tað vita vit als ikki!! Menn gita ístaðin fyri at taka um “ondets rod” og fáa greiðu á teimum vitalu spurningum sum eru m.a. 1.Hvørjar karmar koma vit at hava í ES
Her er både ondt og godt ? i os og omkring os. Hvor det gode er, vil også det onde være, for at ødelægge det gode. Det ondes mening er, at ødelægge det gode. Jo nærmere vi er ved Jesus, jo mere vil djævelen
s frikadeller, diskenspringere og folketingsmænd for det meste var latterlige, selvom nødvendige onder, man maatte negligere eller bekæmpe med spottens stil, en idræt, Djurhuus var mester i. Kunsten for
Karsten Hansen, landsstýrismaður í fíggjarmálum, fær eina alvorliga skortfleingju í brævi frá Ingeborg Vinther, formanni í Føroya Arbeiðarafelag. Ingeborg Vinther er í øðini um, at Karsten Hansen í br
islandske sagaer – Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler…”. Som en af de implicerede i kunststriden – vistnok på de ondes side, finder jeg det uhyre vigtigt at indskyde, at der ikke har [...] sammenligne med den man finder i visse islandske sagaer. Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler…". – Jeg har fremdeles meget svært ved at se morskaben og synes ikke, at kunststriden overhovedet
luttakarar, og øll vórðu flogin út í oynna við tyrlu úr Hvalba. Veðrið var av tí allar fagrasta, ikki ein ond og fantastiskt útsýni yvir hav og oyggjar. Sum altíð vóru nógv góð tiltøk á skránni, eitt nú søgan
náðitíð. Enn ber til at venda við og lata seg frelsa. Tí, enn letur Gud sólina skína og regni regna yvir ond og góð. MEN - ein dag kemur Jesus aftur til at døma jørðina. Tá skal hann, sum seyðamaðurin skilir
Hon leitaði til havsins vað, har sjógvur kínir strond, har aldan spælir sorgarlag, har læt hon sína ond. Og tó hon livir hjá oss enn við sínum ríka anda, sum hon við penslum og við penn so listarligt gat
