úr Tinggarðinum, so høvdu politikararnir Dam teirra røtur i Sjóvargarði. Fyrsti skúladagur Eg fari eisini at greiða frá mínum fyrsta skúladegi. Hann var ein merkisdagur fyri meg sum hjá øllum øðrum
“Lauru”. Viggo segði fyri mammu sína, tá ið hann hendan sunnudagin kom aftur úr kirkju: “Mamma, eg fari at doyggja.” “Hví sigur tú tað?” spurdi mamman. “Jú, tí har, sum eg lá á knæ fyri altarinum, sloknaði
ikki so nógv fyri í senn. Men eg fór út í ánna, har vóru sovorðnir reyðir steinar. Og hvat hendir? Eg fari eftir høvdinum í helluna, og blóðsprænurin stóð úr mær. Arrið stendur enn í pannuni. “Soleiðis er
fimm ómyndug børn. Misti abban á útróðri Abbi mín, Hanus Olsen, pápi mammu, gekk burtur við 8-mannafari á Norðhavinum 21. mars 1905. Hann var tá 50 ára gamal. Umframt abba doyðu hesir menn: Jóan Pauli Samuelsen
eg nevna nakran ávísan í sambandi við húskið hjá Mikkjal abbabeiggja – tað kundi verið fleiri – so fari eg at umrøða Jóhannes hjá Mikkjali. Hann var maskinmeistari í turkihúsinum í Syðrugøtu, alt eg minnist
ættaður úr Vestmanna, var deyður 95 ára gamal. Við hesi lýsing komu nógv minni fram fyri meg. Tái eg nú fari at royna at seta nakað á blað, so er tað ikki einans um Jákup, men eisini um slupptíðina og lívið
enn tað skuldi ein sterk trúgv at fara í eitt annað land at vinna sær ársvinnu við einum so lítlum fari sum hesum fýramannafari. Men Jesus havi lov og tøkk, sum var við okkum frá byrjan av hesi tíð, vit
prátaðu. Tá kemur ein smádrongur inn og sigur, at pápin sín, Jón, biður Jóannes kom inn til sín. Eg fari, og bóndin er blíður og týður. Har vóru nógv børn inni. Eg spurdi, hvussu nógv børn hann átti. Hann
løgin var dreymurin, eg droymdi í nátt«. »Íðan«, sigur hon, »so fert tú ongan veg í dag«. »Jú, vist fari eg«. Tá í tí sama vakti onkur, og hann fór. “Teir fingu bátin »Lisu« at sleipa heim. Soleiðis var
hansara hevði lært at roykja. Knappliga heldur abbi fyri við ommu: ”Katrina, fá mær einar hosur, eg fari heim til Mikladals.” ”Tú til Mikladals”, heldur hon fyri, ”tú vinnur ikki niðan á Súrlág”. Súrlág
