allíkavæl. Eisini byrjaðu vit triðja sett væl, men so tóktist tað, sum menn koblaðu úr. Tað eydnaðist okkum at koma afturíaftur, og at vit kempaðu til tað síðsta, gjørdi munin.
til góðar, at venjingin longu undan kappingarbyrjan var so hørð og miðvís: – Fitness-tímarnir hjá okkum munaðu væl nú, tí vit hava vant øgiliga hart. Longu áðrenn kappingin fór í gongd, vandu vit fimm
at finna liðiligari loysnir, men í dag er í praksis sjálvdan nakar millumvegur. Í londunum kring okkum er vanligt við meiri liðiligari skipanum, har arbeiðsgevarin kann krevja at fáa eina læknaváttan
Mong vórðu tey, sum eygleiddu henda fima svimjara, ið hevur sett Føroyar á landakortið eins væl og okkara fótbóltslandslið hevur gjørt tað. Og løgmaður dylur ikki fyri, við einum skálkabrosi,
árini hevur abbasonurin Per og kona hansara Gurli rikið handilin. Men nú hava tey hug at royna okkurt annað, sjálvt um tey hava trivist væl í handlinum. – Eg royndi at selja og fekk ein góðan
føroyskar húgvir við týsk pløgg av ymiskum slagi, og allastaðni komu týskarar og heilsaðu hjartaliga uppá okkum, og vístu okkum hávirðing. 1940 broytti alt Upplivingin í Hannover lærdi meg nógv. Eg hevði áður
ógjørligt at leypa út fyri eitt tok, um onkur ynskir at gera av við seg, tí tað steðgar í somu løtu okkurt óregluligt er á sporunum, greiðir Suni frá. Tíbetur kemur tað næstan ikki fyri, at fólk leypa út
ert tú framvegis virkin – hvat ert tú gjørdur av? kundi veri spurt. Ymist er hvussu hvør einstakur okkara er útborin. Mong teirra, ið hava roynt at liva eitt heilsugott lív og harvið farið væl við sær
nógv fækkaðar, sigur Jógvan Arge, formaður í mentamálanevndini í Havn. – Tað hevur týdning fyri okkara søgu, at Tórshavnar kommuna hevur skil á hesum fornminnum, og til tess betri at lúka setningin
hann væntar annan stuðul við: ? Vit eru »underdogs«, og tí fara óivað eisini mong onnur at halda við okk¬um, sigur Jan Ottosen.
