Mín elskaða mostir er far­in frá okkum og heim til Harr­an. Tað er ikki til at fata, og tað kennist sera ringt nú – og tá ið so gerandisdagurin kemur, verður tað uppaftur verri. Saknurin verður ring­u

Saknið tungan harmin vekur at so dátt vit mistu teg, Harrin gevur, Harrin tekur, ei vit skilja Harrans veg; ei á foldum finnist tann, lívsins gátu grunda kann: Best sum sólin fagrast skúnur, deyðin in

Røddin er tagnað, eg fari ongantíð aftur at kunna tosa við teg. Stólurin er tómur, eg fari ongantíð aftur at møta tínum brosi og tínari góðsku. Eg finni ikki orð, ið til fulnar kunnu lýsa saknin, sorg

Nú vil eg royna at skriva nøkur minningarorð um mín elskada beiggja Robert, sum eg elskadi yvir alt her á jørð. Ikki er tað nemt at sita og skriva, og saknurin er so stórur. Minnist sum tað, sum var tað

Ringt er at koma norður til Mikladals og vita, at tað manglar ein persónur, sum vit ikki skulu síggja meira. Abbi, eg dugi ikki at ímynda mær, at tú ikki ert ímillum okkum meira. Abbi var sum ein pápi

Mín elskaði abbi, tað er hart at skriva hetta, tí tú er ikki her hjá okkum longur. Vit sleppa ikki at síggja títt deiliga smíl og skálkabros...saknurin er ómetaliga stórur. Altíð, alt eg minnist, hevu

Ikki varnaðist je góða Estrid, at tað var seinastu ferð, at ogur báðar skuldi hittast tá je fór niðan um vegin at fáa mær ein kaffimunn og eitt hugnaligt prát. Tú gekk og stákaðist við at gera døgverð

Ja, brádliga fór tú heim til Harran, 68 ára gamal. Vit høvdu planlagt eina stóra familjufest í Fuglafirði í juli mánað. Tú fór til Íslands sum 15 ára gamal á Bóndagarð. Har bleiv tú verandi, fekk eina

At skriva minningarorð um ein, sum ein hevur fylgst við og hevur havt samfelag við, bæði til gamans og álvara, upp gjøgnum barna- ungdóms- og manndómsárini, fellur ikki lætt, men eg ynski at royna at festa

Góði Ragnar, tað kom dátt við at hoyra, at tú so brádliga ikki er ímillum okkum meira. Vit báðir hava kent hvønn annan næstan heila lívið, eisini hava vit búð saman eina tíð á Lærlingaheiminum Nørre S