stuttsøguna øðrvísi og lyftir hana upp um eina vanliga gerandisliga søgu. Málið er lætt og gott, og lesarin situr eftir við eini kenslu av nøkrum óvæntaðum, sum krevur nærri umhugsan. ”Luftin bleiv meiri og

sent okkum hesa stuttligu myndina av einum veðurlambi í bakrútinum á einum vanligum persónbili. Lesarin var á veg úr Eysturoy til Havnar og komin nakað suður um Landsfjósið í Kollafirði, sær viðkomandi [...] mín sann; tað var eitt stórt veðurlamb - ella ein ær við hornum - sum setti høvdið upp í bakrútin. Lesarin vísir á, at tað er einki óvanligt at síggja hundar í bili, men tað er meira sjáldsamt at síggja eitt

ikki upplivað nakað so stuttligt og livandi áður«, segði Magnus í skellilátri. Og svarið var, sum lesarin longu hevur kollgitt: bara ein ávísur Janus í sínum essi! At kalla hann eitt sólskinsbarn er nú kanska

Brattaberg heldur um føroysku klæðini og mátan, vit brúka tey upp á nú á døgum. Men hvat heldur lesarin? skal tað vera loyvt at seta føroysk klæðir saman, sum ein vil, ella skulu vit hava reglar fyri,

morð neyvan nakrantíð eitt gott morð! Í mínum bókum skal tað einahelst vera eitt dráp, har vit – lesarin og høvuðspersónurin – ikki vita, hví tað er framt og kanska heldur ikki hvussu. - Restin av bókini [...] ar eru so umhildnar kring heimin. - Eg ivist onga løtuna í, at ein høvuðsorsøkin er, at her fær lesarin eina loysn upp á ein trupulleika. Í tí fløkta gerandisdegnum er tað kanska meiri sjáldsamt, at vit

skrivaraborðinum, og tískil endaði gullið í Havn. Til lukku við tí, stendur at lesa. Hvat heldur lesarin? Var tað rætt av HB at kæra?

áttamannafari, einum modelli av Westward Hoo og einum modelli av hekkutrolaranum, Stellu Kristinu. Lesarin hevur vent sær til Ríkisumboðið í Føroyum fyri at fáa greiðu á, hvar modellið av Stellu Kristinu

at lesarin veit, hvar hann er. Í einum broti sum hesum: "Eygleiða pylsubakkar og brúktar tendrarar. Heilsa uppá ein stadnaðan hundalort. Staðfesta at bilar eru vakrast við buklum", heldur lesarin seg

men eisini meira stirvnan búna. Hvørga grøvina fellur týðingin eftir mínari meining í. Eftir situr lesarin við einum dialogi, har tey hálvtriðjatúsund árini millum Platon og okkum fána burtur. Spurningarnir

Um lesarin skuldi ivast, so var tað Jógvan Skorheim, ið sat við valdi síðstu býráðssetu, og ikki undirritaði. Eg havi fyrr talað at borgarstjóranum fyri at renna undan ábyrgd, og lat meg gera tað einaferð [...] at fólkaflokkurin sat við valdi seinastu setu. Hetta ger borgarstjórin í einum samanhangi, har lesarin far ta fatan, at Jógvan Skorheim ikki var partur av hesum býráði. Tað, ið eisini undrar meg, er, [...] har hann ítøkiliga staðfestur - við pyntaðum tølum - at meirilutin fremur stórmál uttan lántøku. Lesarin kann sjálvur greina hesa talvu, tá ið tað nú endaliga er staðfest, at hallirnar vórðu yvirtiknar