Bert fáar vikur frammanundan var hann her í Føroyum og vitjaði okkum, og tá tyktist hann vera rættiliga byrgur, hóast sín høga aldur. Kortini mundi hann kenna á sær, hvønn veg tað bar, tí hann hevði i

Saknið tungan harmin vekur at so dátt vit mistu teg, Harrin gevur, Harrin tekur, ei vit skilja Harrans veg; ei á foldum finnist tann, lívsins gátu grunda kann: Best sum sólin fagrast skúnur, deyðin in

Tað kennist svárt at skriva minningarorð um teg, Ann góða. At tú bert skuldi røkka teimum 46 árunum er fyri meg púra óskiljandi, tí hóast eg visti, at tú hevði fingið herviliga krabbameinssjúku, so vardi

Hans David, tú fekst bert 24 ár á hesi fold. Sum Elsa Funding segði í taluni yvir teg. Gleðirómur hoyrdist í bygdini, tí brúdleyp var. Men so kom sorgin og legði sítt tunga ok yvir bygdina. Hans David

Men vit vita so lítið, vit menniskju. Havi altíð vitað, hvør tú var, men ikki fyrr enn hetta seinasta hálva árið lærdi eg teg rættuliga at kenna, og tað eri eg glaður og takksamur fyri, tí tú lærdi me

Tað er 3. mars. Kavin dettur so hvítur niður og fjalir foldina, alt er so ómetaliga vakurt. Tú plagdi at siga, bert Gud veit hvat kavin goymir. Boðini eg fekk tíðliga í morgun, dugdi eg illa at trúgva

Gakk tú tryggur fram við góðum treysti, allir ljósir einglar fylgja tær, Harrin hann er vinur tín hin besti, hansar eyga allar vandar sær. Um tú snávar, miss ei fótafestið, minst bert til, at Gud er a

Tað hevur verið ein góð tíð hjá tær og eisini hja okkum, sum kendu teg. Tú hevur verið ein góður vinur fyri meg og børnini. Tú byrjaði at koma inn á gólvið hjá okkum, tá tú og Tórur róu út saman fyri

Eg og Gardar spældu altíð saman sum børn, og eg minnist, hvussu glað vit bæði fóru í skúlan fyrstu ferð. Men eg kom so kedd aftur, tí eg slapp ikki at sita hjá Gardar. Tað hevur altíð verið nakað serl

Tung og óskiljandi vóru telefonboðini, eg fekk leygarnáttina 3. oktober, tá Súsanna systir mín ringdi og segði at Dánjal, okkara elskaði bróðir, var fluttur heim til Harran. Dánjal var fluttur heim í