longur enn hinir sum hava spælt Bond í seinastuni. Hes­in er ein dreparamaskina við sjarmu og køldum hjarta. Ein luksus njósnari og hes­in filmurin er ein betur Bondfilmur enn vit hava sæð teir í 20 ár, tó

lystiliga á m.a. pumpuorgul, gittar og mandolin, og onkuntíð tríva teir í reinan a capella sang. Tað er hjartaligt, inniligt, erligt og ikki sört sjórænarasligt. Vit g!eða okkum at standa lið um lið og syngja við

summarfrí frá trupuleikunum. Tey taka ábyrgd, tí tey hava hvørki samvitsku ella hjarta til at lata verða. Tá samvitskan, hjarta og ábyrgdarkenslan ikki longur eiga rúm í teimum politisku avgerðunum sum tiknar

av rognum undan hvørjum fiski máld. Á Fiskaaling vísa tey á, at sýn eisini verður tikið av táknum, hjarta, nýra og milti av hvørjum fiski, soleiðis at heilsustøðan hjá fiskinum til einahvørja tíð kann s

menningartarnað. Eg má siga, at tá eg sá M´as Blues Band spæla í Vestmanna skúla, tá rørdist mítt hjarta, og eg hugsaði. Vit eru rík sum samfelag, at eiga hendan vælsignaða bólkin av menniskjum, sum skapa

fold eg geri lær meg stríða trúar stríð. Halgi Andi, kom í náði til hvønn syndara í verð; hann í hjarta mínum ráði her við síni sáttargerð. (Kjartan Stakksund, Eiði)

sum verður lisin upp, tá tey eta matpakka. Og mamma Elinbjørg hevur skrivað: Eg elski teg í mínum hjarta elski teg upp á mánan og niður aftur. Og man verður so glaður inni í hjartanum, at man næstan fer

sunnudagin 05. september. Tað var presturin í Sandoynni Havstein Klein, sum hevði prædikuna. Ein góð, hjartalig og persónlig prædika. Tað var ein rørandi løta, tá einkarbarn teirra, dótturin Sonja, stóð inni

muður ei mælir, ein sál fann sær frið undir moldum. Vit drýpa várt høvur for deyðans makt og lova av hjarta og sinni, at vit skulu altíð minnast títt navn og altíð æra títt minni. Angen

eisini konsertir og gera onnur ting, sum hoyra til eitt slíkt kór fyri tey 13 til 19 ára gomlu. Teirra hjarta er sjálvandi hjá ungdóminum í Føroyum, men undan jólum í fjør høvdu tey eina jólacafé og konsert