tíðin framvegis ikki búgvin til tað. Tí tað skerst ikki burtur, at bókin í støðum tykist vera nakað mjúk mótvegis føroyska vinklinum í henni. Tað verður líka sum farið nakað lætt um, at hetta í veruleikanum

tosar beinleiðis og ávarandi móti at liva sum homosexuellur, og orðini vit lesa um hesa synd eru ikki mjúk. Tóat tað ljóðar dømandi og ógvusligt, so er tað ein veruleiki, at orð Guds lýsir enntá andstygd hansara

vísir aftur til skipstroyggjuna. Havi ikki áður hoyrt heitið »lekkur« um skipstroyggju. Troyggjan er mjúk ella hvøss, fín ella grov, føst ella leyst bundin. Nær byrjað verður at binda skipstroyggjur, kann

skiparalærdur. Men lívsleiðin hjá manninum við tí mergjaða navninum hevur ikki altíð verið so vallað og mjúk sum nú. Villur og vreiður Barnaárini hjá Sigmundi Brestissyni kravdu sín mann. Tveir hjúnarskilnaðir

eyguni aftur og vit leggja minnini á eygnalok hennara. Nógv avrikaði hon og seint verður hon gloymd. Mjúk eru minnini, sveipt um tey beisku. Og framtíðin, hon er ikki hvat hon hevur verið Kanska um hundrað

hann hevur hár á rygginum. Men hár eru jú ikki ólekkurt at nema við. Tá tey eru vaksin út, eru tey mjúk. Men rakað hár eru hvøss, so eg skilji púrt onki. -- Sagt um hár her og har: Gud skapti kvinnuna og [...] tá eg eri niðri. Man fær forbanka ilt, men tað heldur leingi. Maður í 50’unum: Kvinnan skal vera mjúk og loðin. Tað er natúrligt og kvinnuligt. Tað hevði verið sum at farið í song við einari smágentu

tjena 300 mill. kr. um árið frá loyvissølum, at hesar milliónir skulu latast í skattalætta osfrv. Nógv mjúk orð og fagrar grundir fyri, at embætismenn sum Kári og Johnny (vegna »Føroya fólk«) nú skulu fáa sínar

nógv at vera fótbóltsspælari, og tú skalt tola nógv av, tí fjølmiðlarnir og viðhaldsfólkini eru ikki mjúk at strúka, tá tað gongur illa. - Vit hava ein spælara í Anders Randrup, sum altíð fær ring ummæli

fingið 6 av teimum at játtað at stilla upp. Og nú byrjar sirkussið Kl 10 ringir Soffi Egholm og er ikki mjúk at strúka; hvat hon segði, skal eg ikki endurgeva her, men samd vóru vit ikki, tá samtalan var liðug

yrkingum fyri ung og eldri: »Meg droymdi í nátt so sælan ein dreym, meg droymdi hon kom til mín so mjúk og so eym, sum í ørilsi eg hugtikin at henni leit, hvørt orð og hvørt eygnabrá at hjartanum neit?