av og sendi bóltin niður í handara málhorn við vinstra beininum. – Hetta er eitt fantastiskt úrslit fyri okkum. Teirra spæliskipan við langum bóltum passaðu okkum serstakliga væl, tí liðini stríddust
Tað sigur seg sjálvt, at tað er strævið. Tað eru næstan eingir glottar at hóma í spælinum ella úrslitunum, og tað er ikki ofta, vit kunnu taka okkurt stimbrandi við okkum. Tað er tungt. Ebbe Kristin
uttanduramáling, og góðveðursdagar merkist, at fólk brellast eftir at mála húsini. Tá fólk skulu velja sær lit til húsini uttandura, velja tey serliga klassisku litirnar; hvítt, svart og reytt. Seinastu árini er
i, í fjøru, á bygd og í bý, úti og heima. Bókin sigur frá málarameistarum, ið sum listamenn settu lit á kirkjur, hotell, skúlar, sjúkrahús, samkomuhús, stórar og smáar bygningar, gamlar og nýggjar, og
saman við einari skitsubók. Tað er áhugavert at síggja, hvussu málarin hevur skrivað á pappírið hvønn lit, hann skal brúka hvar. Eitt lítið dømi uppá tað, sum Bárður Jákupsson nevnir í bók síni um Mikines
ávísan málaríkendan dám í myndum, ið er merktur av formligum opinleika og hvørs skap eru eyðmarkað av litfjølbroytni heldur enn av linjum. Á føroyskum eitur tað “málandi” og neyðugt er at koma inn á hugtakið
var altso millum sólina og mánan. Tá myrkingin byrjaði, sá mánin reyðligur út, men fekk sín vanliga lit aftur, tá myrkingin umleið var komin í helvt. Tað var altso í Føroyum talan um eina partvísa mánamyrking
fitt av kitsch við ymiskum sterkum pang litum. Hvørt rúm ella horn í rúminum hevur fingið sín egna lit ella stíl, so ró og skil hóast alt er á tí, sum fyri summi kann tykast sum kaos, órudd og óendaliga
tingfólk onki siga í einum tingmáli. Enn verri er tað, at tingfólk tiga, tí tey, sum tey hava eftirlit við, krevja tað! Og ironiskt var tað, at meðan tingfólk fáa munnkurv brúkti ein deildarleiðari í m
okur kunnu vísa tolsemi og virðing fyri øllum uttan mun til kyn, rasu, húðarlit, átrúnað, politiskan lit, kynsliga sannføring o.a., er, at okur - um tað ikki er ein viðføddur eginleiki - læra ella ogna okum
