Nú royna Cieslewicz og Suleiman, sum báðir hava eina fortíð í danska Brøndby, aftur. Teir spæla væl saman, og hvirluvindurin úr Póllandi setir beina kós móti málinum. Einmansherðurin er komin upp í ferð
Guggu plagdu at vera norðuri á Eiði og ferðast sum børn. Eftir at Gugga var deyð hildu hennara børn sambandið viðlíka. Til er enn eisini tær trúlovingargávur, tey góvu hvørjum øðrum. Vesturi í Bø er framvegis
sum um at tey longu hava eina støðu til, hvør man er. Hugsa tær at standa í London og siga: “Hello Sam Green, nice to meet you. Who owns you?” Tað ber ikki ordiliga til, sigur ein skemtandi Jákup Dahl.
ags hildin í sali Havnar Arbeiðsmannafelags. Endamálið við fundinum var “at fáa í lag at fáa eina samskipan millum øll arbeiðsmannafeløgini í Føroyum, so tey kundu standa hvørt øðrum bi í allar mátar
persónurin, sum hevur sett stórsta fingramerkið á býin. Hann er einastandandi at tolka tann føroyska samleikan í tí mannaskapta, og dugir væl at síggja og umskapa og samansjóða tað gamla søgubundna við
sum minnast hann, at eiga og at hava sum fyridømi hjá teimum, sum framvegis fara undir felagstøk í samfelagnum. Petrina er nú elsta fólk, sum er vaksið upp í Nesi og minnist tí væl báði ta gomlu tíðina
hevði skrivaði nakað, helst meðan eg gekk i realskúlan, minnist eg, at hugsanin um at skriva tríggjar samanhangandi skaldsøgur við tilfari úr Sandvík kveiktist í mær. Hugsanir, sum mólu í huganum saman við
n við sær at spæla bæði á konsert og til dans. Hjá Poul í Geil kom Kristian Guttesen at arbeiða saman við øðrum sang- og musikkhugaðum monnum, sum til dømis Petur Alberg, Sámal Debes, sonur Jógvan
til at staa i Brevveklsing med Morten Pontoppidan. Tey bæði vóru annars javngomul og doyðu nakað samstundis. Hann kom annars í fongsul fyri at hava funnist at Estrup, ódemokratiskan danskan forsæ
at koyrt ókeypis, meðan vágafólk og norðoyingar enn noyddust at staðið í køini fyri at sloppið við Sam og Ternuni inn á fastlandið og goldið í dýrum dómum fyri tað? Eg ivist. Veruleikin er at tíðir broytast
